Laatste dag groep 8, na een experiment van 4 maanden ben ik gestopt met lesgeven op Rosjpina. Juf Tirtsa is terug van zwangerschapsverlof en laat zien dat zij de baas is. Mooi om vandaag haar omgang met deze groep tieners te mogen waarnemen.

Zelf is het me niet gelukt om in de flow te komen en na deze korte tijd terug in het basisonderwijs ga ik me weer helemaal wijden aan mijn studenten op de Hogeschool.

De leerlingen schreven ter afscheid een kaart vol met bedankjes en kregen van mij nog een raketje als dank voor deze korte periode.

Vanochtend weer even op bezoek bij mijn moeder (85). De laatste tijd heeft ze last van hallucinaties en ziet ze in haar huis kleine kinderen. Ze kookt eten voor ze en als ze dan niet aan tafel komen gaat ze de kinderen zoeken. Soms denkt ze dat het haar eigen kinderen zijn, maar dan in peuter vorm.

Gelukkig is ze wel zo slim om dan een van haar kinderen te bellen en proberen we haar weer terug te brengen naar de realiteit. Deze afwijking is ontstaan door haar alsmaar slechter wordende ogen, waardoor de hersenen zaken waarnemen die er niet zijn.

Door haar regelmatig te bezoeken weten we het leed binnen de perken te houden. De buurtbewoners bewegen in deze mooi mee. Als je bij mijn moeder bent kun je gewoon met haar praten en is ze goed bij de pinken. Nu maar wachten op het volgende bezoek aan de oogarts, wellicht kan die helpen een weg terug te vinden uit deze soms vreemde situatie.

Woensdag was dit het thema van de dag. Mede door de Abraham Kuijper lezing van Arnon Grunberg, maar ook door de kritische noot die mijn dochter met mij kraakte. Arnon haalde een verhaal aan over Abraham en Isaak, het verhaal over het offer van een zoon. Een verhaal dat al aan mij kleeft sinds mijn bekering tot het christelijk geloof in begin jaren tachtig. Arnon legde in zijn doorwrochte speech de nadruk op de moordenaar in ons en waar blinde gehoorzaamheid toe kan leiden.

In mijn beleving van het verhaal en de accenten die ik indertijd legde ging het vooral om de woorden “en zo gingen die twee tezamen”. In mijn hoofd was het de reis die vader en zoon maakten en de dialoog die tijdens die reis ontstond. Zelf had ik weinig dialoog met mijn vader. Ik verweet hem gebrek aan zelfreflectie. Hij legde de schuld altijd bij de ander en daar kon ik weinig mee. Nu ik zelf vader ben hoop ik dat mijn kinderen met mij in dialoog durven te gaan en tot op heden is dat goed gelukt.

De corona crisis verdeeld echter ons gezin een beetje, mijn vrouw en ik staan heel liberaal tegenover de maatregelen en nemen het niet zo nauw, mijn dochter is heel serieus en mijn zoon en schoondochter zijn gematigd. Ik ga wekelijks naar mijn moeder (86) en ik zie mijn kleinkind regelmatig (dit weekend logeert ze bij ons). Vorige week liep ik met mijn dochter door de Ferdinand Bol straat op weg naar de coffee company. We hadden een leuk gesprek over ditjes en datjes en sloten af met een gezellig zitje in de zon.

Deze week was ze bij ons thuis, op gepaste afstand en nam ze, met zichtbare moeite, de stap om zich kritisch uit te laten over mijn gedrag op straat. Tijdens onze wandeling naar de CC had ze geconstateerd dat ik weinig mededogen met de andere straatgebruikers toonde (in het kader van de 1,5 meter afstand) en dat er regelmatig mensen het gevoel kregen door mij weggedrukt te worden (aldus haar observaties). Ze was bang dat ik door de manier waarop ik me opstelde binnenkort wel eens klappen zou kunnen ontvangen. Ik begreep haar punt en hoop te voorkomen dat haar profetie uit zal komen.

Kijk vooral naar de onderstaande beelden van de Abraham Kuijper lezing. Mocht je de lezing van Arnon te lang vinden, skip dan door naar de filmpjes met discussies, daar zitten een paar mooie pareltjes bij!