Rondje Naardermeer gelopen met Michael. Prachtig weer en onderweg een vijftal reeën gespot. Leuk om weer een dagje te hebben gewandeld. Voor het eerst met mijn nieuwe schoenen gelopen. In het weiland was het nog wel erg modderig!
ik werd vanochtend wakker met een nieuw inzicht. Wat heb ik toch met diploma’s? Laatst volgde ik een cursus Reiki, maar hoefde het certificaat niet te hebben. Waarom toch?
In mijn leven heb ik veel diploma’s gehaald: zwemdiploma, scheidsrechtersiploma, Atheneum, PABO, diploma godsdienst onderwijs, master of business study’s en als klap op de vuurpijl PHD dr. Entrepreneurship. Dit laatste diploma is het meest indrukwekkend, grote namen, dikke handtekeningen en een zegel van de universiteit. Maar ja wat moet je met al dat papier?
Mijn vader had geen diploma’s. Door omstandigheden en zijn gezondheid lukte het hem niet een schoolopleiding af te maken en zo moest hij overal onder aan de ladder beginnen en keek hij gefrustreerd op naar zijn bazen die wel gestudeerd hadden. Hij stimuleerde zijn kinderen dan ook om diploma’s te gaan halen. Ik wilde mijn vader graag een plezier doen en ging voor het hoogst haalbare in die tijd: gymnasium!
In 3 gymnasium geraakte ik echter in een crisis. Ik kon het niet verwerken als ik een slecht cijfer haalde en kreeg buikpijn. Mijn moeder nam me mee naar de dokter en die zei dat ik een maagzweer zou krijgen als ik zo doorging. Hij raadde me aan warme melk te drinken en vroeg naar bed te gaan. Dat laatste was geen probleem, door mijn krantenwijk stond ik elke dag om 5:30 uur op.
Mijn moeder bedacht toen dat het wellicht een oplossing zou zijn als ik met haar meeging naar haar geloofsgemeenschap. Ik stond daar wel voor open en het bleek een match. Het voelde als thuiskomen. Er was een vrolijke sfeer en er werd veel gezongen. Ook bestond de gemeenschap voor een groot gedeelte uit jonge mensen. Ik dompelde mij onder in het evangelie (zonder diploma) en in deze omgeving bleek een opleiding niet veel waard(vertrouw op de Heer met geheel uw hart en steun op uw eigen inzicht niet, was een van de liedteksten). Inspiratie vanuit de geest stond voorop. Ik liet me dopen in de heilige geest en begon op mijn 16e aan mijn spirituele reis.
Ik zakte af naar het Atheneum en haalde mijn diploma met twee vingers in mijn neus. In zijn memoires schreef mijn vader dat ik koos voor een pretpakket en mijn talent verkwanselde. Ik koos vervolgens voor de PABO en haalde hier ook mijn diploma, maar leerde het meest van mijn medestudenten en de hartelijke manier waarop zij mij in hun midden ontvingen. De PABO was een kleine gemeenschap met een grote knuffelfactor. Precies wat ik toentertijd nodig had. Aan het einde van de opleiding werd een van de studenten getroffen door Botkanker. Hij verschrompelde voor onze ogen. Als jong gelovige meende ik er goed aan te doen hem met olie te zalven en bad ik voor hem om het tij te keren. Het mocht niet baten. Kees (de student in kwestie) verruilde het aardse voor het Hemelse. Ik was enorm verdrietig en teleurgesteld dat ik hem niet had kunnen redden. Mijn geloof was waarschijnlijk nog niet sterk genoeg. Het afscheid van Kees was heel liefdevol en in de loop der jaren meende ik hem nog af en toe te zien. Hij is nog steeds niet uit mijn hart verdwenen!
Dat een gediplomeerde docent niet meteen een goede docent is bleek al gauw. Ik had grote moeite om orde in de klas te houden en raakte zwaar teleurgesteld in mijzelf. Toch hield ik vol dat mijn roeping in het onderwijs lag en maakte een overstap naar het middelbaar onderwijs, waar ik leerde dat een dosis humor onontbeerlijk is om te kunnen overleven voor de klas. Aan mijn diploma had ik weinig gehad. Kennis is macht, maar zonder gevoel(aanvoelen) kom je niet waar je wezen moet!
Ik leerde in deze tijd naar mijn innerlijke stem luisteren en groeide in mijn vak. Ik stapte over naar het MBO-college waar ik een door de wol geverfde leraar werd en respect afdwong van mijn leerlingen en collega’s. Ik kwam in een flow en durfde mij kwetsbaar op te stellen. Ook hier genoot ik van de kleine gemeenschap waar ik deel van uitmaakte en voelde me geliefd en gewaardeerd. Uiteindelijk stapte ik begin deze eeuw over naar het HBO en haalde mijn masterdiploma binnen zodat ik gekwalificeerd les kon geven. Een mooi verhaal over het schrijven van een scriptie is te vinden in het boek rooksignalen van Marian Donner. Zij is doodongelukkig binnen het huidige onderwijsstelsel, maar vindt via de steun van een wereldvreemde professor haar weg naar de top.
Afijn ik had het over de waarde van een diploma. Mijn laatste diploma haalde ik in 2019, mijn PHD. Inmiddels was mijn vader overleden en was dus niet aanwezig bij de uitreiking. Ik wist de plechtigheid naar mijn hand te zetten door mijn onorthodoxe manier van communiceren en heb eigenlijk het meest genoten van de speeches van de hoogleraren die mij begeleid hadden in dit traject. De een roemde mij vanwege het feit dat ik mijn comfortzone voortdurend blijf uitbreiden en de ander wees op mijn grote zelfvertrouwen. Deze complimenten waren mij eigenlijk meer waard dan het diploma dat ik uitgereikt kreeg.
Het gaat hierbij om dingen die je niet uit de boeken kunt leren, maar enkel kunt verwerven door het leven aan te gaan. In mijn lessen op het HBO heb ik dan ook mijn studenten uitgedaagd om hun comfortzone te verlaten en op zoek te gaan naar hun innerlijke drijfveren. In mijn ogen is dit waardevoller dan alle diploma’s die je in je leven op elkaar kunt stapelen. Ik realiseer me dat ik hier wellicht iets te kort door de bocht ga, maar ik wil mijn betoog graag afsluiten met een verwijzing naar het boek van Robert Fulghum: All I really needed to know I learned in Kindergarten. Dit is de opsomming die hij daar maakt:
Ik ga het boek nogmaals lezen, maar onthoud alvast goed: warm cookies and cold milk are good for you!
In het Bijlmerparktheater gingen we kijken naar de voorstelling van de veenfabriek. Het was een absurdistische voorstelling in een landschap vol transistorradio’s en met veel gekke geluiden en woorden. Erasmus nam in zijn lof der Zotheid zijn broodheren op de korrel. In deze voorstelling kwam de speech van Rutten langs, die hij onlangs afstak als voorzitter van de NAVO. Via de transistors kwam deze speech ons tegemoet. De dames uit het gezelschap namen ons verder mee in hun twijfels over het bestaan en hoe nuttig onze bijdrage aan het leven is. Als met al een ontregelende en leuke voorstelling. Het bijmerparktheater in het donker is echter niet echt de place to be in de winter.
Deze week startte de rechtszaak tegen de asshole die Salman Rushdie een oog uitstak (eind april uitspraak). Voor mij een reden om het mes nogmaals te lezen. In dit boek beschrijft Rushdie hoe de aanslag op zijn leven hem ontwrichte en hoe de liefde uiteindelijk overwon! De nadruk wordt vooral gelegd in dit zeer persoonlijke boek op het feit dat Salman Rushdie een tweede kans heeft gekregen. De 14 messteken hebben hem lichamelijke schade toegebracht, maar hij leeft nog en dit feit viert hij het hele boek door. Hij is trots op zijn kinderen en zijn huidige vriendin en is vol lof over zijn beveiligers die onmiddellijk na de aanslag weer ingevlogen werden. Ook is hij lyrisch over de mensen die na de aanslag om hem heen stonden en daar waar mogelijk het bloeden stelpten en de aanvaller tegen de grond drukte. Het is hartverwarmend om dit boek te lezen! Laat ook gerust een traantje vloeien!
Aan een uur door stampen op die gitaar! Jack White was niet te stuiten in Utrecht. Met ontzettend veel energie gaf hij een gaaf concert. Ik had van Alex en Fenny een kaartje gehad voor mijn verjaardag en met het hele gezin van Heeswijk stonden we te genieten van de snoeiharde muziek. Gelukkig had ik mijn oordopjes in en verliet ik het gebouw zonder piep in mijn oren. De trein bracht me weer terug naar Amsterdam.
Ik schrijf er weinig over, maar zit wel degelijk bij vrijwel alle thuiswedstrijden van Ajax in de Johan Cruijff Arena. Al meer dan 25 jaar heb ik een seizoenskaart, die overigens op dit moment in handen van Alex is, maar dat mag de pret niet drukken. In de winter ga ik niet naar Europacup duels en verder zit ik eigenlijk het liefst op zondag in het stadion. Om me heen zit een clubje mensen dat ik inmiddels redelijk van gezicht ken en ik heb kleine kinderen groot zien worden in het stadion. Deze keer was het een belangrijk duel, want bij winst zou Ajax stevig bovenaan de eredivisie staan. Wie had dat in 2024 kunnen bedenken? Het werd al gauw 1-0, maar de 2-0 bleef lang op zich wachten en de VAR moest er aan te pas komen om goals van Go Ahead af te keuren. Afijn, de winst was binnen en Ajax staat weer bovenaan!
Deze week 3 films gezien in de bioscoop. De meeste indruk maakte de film the brutalist. Deze meer dan 3 uur durende film gaat over een Joodse architect die na de 2e wereldoorlog vanuit Hongarije naar Amerika verhuisd. Hij wordt daar uiteindelijk herenigd met zijn vrouw en zus. In Amerika bouwt hij een gigantisch gebouw, gebaseerd op zijn belevenissen in Auschwitz. Tijdens de bouw gebeurd er van alles en worden we geconfronteerd met anti-semitisme en racisme. De film boeide mij van het begin tot het einde en het bouwwerk deed me sterk denken aan het Joods museum in Berlijn.
A complete unknown behandelt de eerste jaren van het leven van Bob Dylan en doet dat op zeer overtuigende wijze. Ik heb genoten van de beelden en songs. Opnieuw een aansporing om me weer opnieuw te gaan verdiepen in het werk van deze geweldige artiest.
Voor de nieuwe captain America film ging ik met Rinke naar Pathé de munt en maakten de film mee in 3D en op stoelen die voortdurend stonden te schudden als er rake klappen werden uitgedeeld. Het was een once in a lifetime experience!
Inge Bosscha schreef een boek met bovenstaande titel. Ik las het deze week. Het gaat over de ellende die veroorzaakt kan worden door deelname aan een strenggelovige gemeenschap. Inge kreeg het evangelie met de paplepel ingegoten en worstelde als kind al met de principes hemel en hel. De stem van God en de duivel moest ze leren te herkennen en de zonde lag altijd op de loer. Ze trouwde uiteindelijk in deze geloofsgemeenschap met een man die haar mishandelde en mocht niet van hem scheiden vanwege de strenge regels die in de gemeenschap aan haar werden opgelegd, Ze zetten uiteindelijk wel door en werd geëxcommuniceerd. Ze was een schande voor de familie.Honderden uren therapie verder heeft ze nieuwe paadjes in haar geheugen gegrift en komt ze langzaam vrij van het onderdrukkende evangelie waarin ze is opgegroeid. Ze begon een facebookgroep voor mensen die met dezelfde problemen worstelde en putte vanuit de reacties in deze groep voor het schrijven van dit boek. Het is schrijnend om te lezen hoe het evangelie van de liefde misbruikt wordt om mensen te vernederen en onder de duim te houden.
Zelf heb ik jaren lang (1975-1995) in een volle evangelie gemeenschap rondgelopen en heb veel van de zaken die Inge beschrijft aan den lijve mogen ondervinden. Een groot verschil met Inge is echter dat ik vanaf mijn 16e in de geloofsgemeenschap kwam en een zekere kritische houding meenam ten opzichte van het geloof.
Mijn eerste jaren werden echter gekenmerkt door volledige overgave en ik zong dan ook van harte mee met teksten als “ vertrouw op de heer met uw ganse hart en steun op uw eigen inzicht niet”, ook de tekst uit een van de evangeliën (Matheus 10): “ Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zijn kruis niet opneemt en achter Mij gaat, is Mij niet waardig. Wie zijn leven vindt, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden.wie zijn vader of moeder, broer of zuster liefheeft boven mij, kan mij niet waarachtig dienen.”, nam ik letterlijk en zorgde voor verwijdering tussen mij en mijn broers(die niet tot de geloofsgemeenschap behoorden). Ik schreef hier al eerder over: https://martinharing.nl/?p=1987
Na verloop van tijd begon ik echter te twijfelen aan bepaalde geloofszekerheden en kreeg ik de indruk dat mensen van buiten de geloofsgemeenschap ook ok waren. Ik legde hier getuigenis van af en pleitte voor meer openheid en tolerantie. Dit werd mij echter niet in dank afgenomen. De spanningen in de gemeenschap namen toe als ik het woord nam en er werd geopperd om mij een spreekverbod te geven. Voor mij was toen de maat vol. Ik besloot de gemeenschap te verlaten, voordat de spanningen al te hoog zouden oplopen. Ik hield een afscheidsspeech waarin ik mijn dank uitsprak voor de vele goede jaren die we samen gehad hadden, maar dat het nu tijd werd dat onze wegen ons scheiden. Zo stond ik er ineens weer alleen voor.
Mijn afscheid was geleidelijk gegaan, ik had me echter wel kunnen ontwikkelen tot een mens die luisterde naar zijn innerlijke stem en niet zijn gevoelens hoefde te overschreeuwen. De Bijbelse uitspraak: “ Gij zult de Here uw God liefhebben met heel uw hart en ziel en uw naaste als uzelf”, had ik mij ter harte genomen, met dien verstande dat ik mij besefte dat ik niets voor een ander kon betekenen als ik mijzelf niet kende en pas als ik tot mijn eigen kern was doorgedrongen een ander kon helpen.
Mijn weg uit de geloofsgemeenschap heeft mij alleen maar sterker gemaakt en de verbinding met de goddelijke christusenergie is tot op de dag vandaag een belangrijke bron van inspiratie voor mij.
De afgelopen twee dagen in Drenthe rondgebanjerd op het Pieterpad. In de omgeving Assen-Emmen hebben we circa 30 km gelopen. De 6e etappe hebben we voor de helft gelopen, aangezien we meer dan genoeg km gemaakt hadden. Op de eerste dag viel na 12 km mijn horloge uit. Deze dag hebben we 20km gelopen.
In Schoonloo hebben we heerlijk overnacht in herberg de Loohoeve. Lekker gegeten en een mooi ontbijt genuttigd. We hadden prachtig weer en onderweg spotte ik o.a. een buizerd en een vos. We kwamen een paar hunebedden tegen en liepen door bos en hei. De ondergrond was hard en er lag ijs op de fontein. Heerlijk weer om er even uit te zijn!
Vandaag weer met Jonathan door Londen gedwaald. We bezochten het Britisch museum en sealife. We liepen circa 12 km en waren aan het einde van de dag helemaal op. De Eurostar bracht ons naar huis en rond 23:30 arriveerden we in Amsterdam.
In de trein las ik het eerste boek uit de bijbel voor ongelovigen uit. Guus Kuijer schreef vijf delen en ik las deel 1 opnieuw in dit weekend. Het is een prachtig verhaal over de eerste hoofdrolspelers uit de Bijbel: Adam en Eva, Kain en Abel, Abraham en Isaak, Esau en Jacob en natuurlijk Jozef en zijn broers. De vertelling van Guus Kuijer zorgt echter voor een nieuwe dimensie. Hij laat de personen twijfelen over hun geloof en voegt nieuwe dimensies toe, die de verhalen verdiepen en meer aannemelijk maken. Bovendien voegt hij een dosis humor toe, waardoor de verhalen nog beter op hun plek terechtkomen. Ik las de verhalen weer met veel voldoening.
In het British Museum kwamen we veel artefacten tegen uit de streek waar de verhalen van de aartsvaderen zich afspeelden.
