Zat de eerste week van juli thuis met corona. Gelukkig een milde vorm, maar toch even van het toneel (geen Suzanne Vega, geen afscheid van de minor studenten, geen verjaardag van Roel). Tijdens deze week het boek Wat ik me herinner van Sinead O’Connor gelezen.

Wat herinner ik me van Sinead? Bij aanschaf van onze eerste cd-speler in 1992 kochten we ook haar album I dont want what I havent got met haar grote hit nothing compares er op. Deze cd werd regelmatig door ons gedraaid.

In 2009 bezocht ik een concert van haar en maakte deze opname:

Na verloop van tijd bleek deze opname 20.000 keer bekeken te zijn en nader onderzoek wees uit dat Sinead de opname op de eerste pagina van haar website had gezet.

Natuurlijk pikte ik haar acties op richting de paus en haar interesse in religie. Door dit boek kreeg ik echter een verdere inkijk in haar leven en datgeen wat haar door de jaren heen beïnvloed heeft. Ik had de invloed van reggae op haar oeuvre gemist en dat was leuk om te lezen en later ook terug te horen in haar werk. Door het boek ben ik haar werk weer eens gaan beluisteren en vooral het album faith and courage raakte me op een prettige manier.

Als laatste las ik op het internet dat haar jongste zoon begin dit jaar op 17 jarige leeftijd zich van het leven had beroofd. Dit moet een vreselijke klap voor haar zijn geweest. ik hoop dat ze dit leed weet te verwerken.

Het boek leest prettig en is echt een aanrader om een kijkje te nemen in haar wonderlijke wereld,