Voor de 4e keer dit jaar in Berlijn om de bearpitkaraoke bij te wonen. 10 jaar geleden was ik er voor de eerste keer en zong ik: crazy little thing called love.
Dit weekend zong ik: Wake me up when September ends. Ik had dezelfde bril en jas als tien jaar geleden aan.
De nodige films gezien deze maand. Beetlejuice Beetlejuice en De wilde Noordzee waren absolute hoogtepunten. De drie andere films waren vaag of vielen een beetje tegen.
Boek van Nicolien Mizee gelezen. Mooi verhaal over twee volwassen zussen die het nodige te stellen hebben met hun moeder en zichzelf. Tragi-komisch verhaal over intergenerationeel trauma. Je wordt helemaal meegezogen in het conflict dat zich opspeeld tussen moeder en dochter en waarin eindelijk de dochter voet bij stuk houdt, met desastreuze gevolgen. Een zeer onderhoudend boek, ik ga het vervolg ook lezen.
Ik stond deze week ook in Paradiso te genieten van het optreden van de pretenders onder aanvoering van Chrissie Hynde (73). Ik had ze dit jaar ook al op de zandvlakte van Werchter zien optreden, maar dat was toch wel een heel andere belevenis als hier in onze Nederlandse poptempel. Ze gaven een strakke show en lieten zien dat ze nog steeds hun mannetje staan.
Deze week werden er weer de nodige diploma’s uitgereikt aan de studenten van de afdeling commerciële economie van de hva. Voor mij zat er deze keer wel een heel bijzondere student bij. Ik heb in mijn carrière studenten begeleid bij het starten van hun eigen onderneming en bij het overnemen van het bedrijf van hun ouders, maar nog nooit had ik een student begeleid die het plan van zijn overleden vader ging uitvoeren. Deze student studeerde af met lof. Hij had tijdens zijn studie gemiddeld meer dan een 8 gescoord en zijn afstuderen met een 9 afgerond. Ik gebruikte de woorden van Bram Vermeulen: “Je bent pas dood als je vergeten bent” in mijn speech om de student te bedanken voor zijn speciale prestatie.
Vrijdag in de Ziggodome om de integrale uitvoering van de albums revolver en sergeant Pepper mee te maken. Het klonk allemaal prachtig, maar voelde toch ietwat steriel aan. Je merkt dat je met een coverband te maken hebt en niet the real deal.
Mooie opmerkingen van Arnon.
13 schrijvers over Taylor Swift. Ik raakte dit jaar geïntrigeerd in dit fenomeen, maar kon er niet echt de vinger achter krijgen. De muziek komt niet echt bij me binnen, maar de beelden van haar shows zijn fantastisch. Op Lowlands zag ik het boek liggen en heb het meegenomen om een beeld te krijgen hoe fans aankijken tegen Taylor Swift. Het boek geeft een genuanceerd beeld van wie Taylor Swift is in de ogen van deze 13 schrijvers en maakt het voor mij wel duidelijk waarom ze aan mij voorbij gegaan is. Haast alle schrijvers zijn voor in de 30 en van Taylors leeftijd. Het zijn vrijwel allemaal vrouwen die zich herkennen in de persoonlijk getinte lyrics en de aansluiting op hun leven ervaren. In de periode dat zij naar Taylor Swift luisterden was ik helemaal into U2 en luisterde o.a. naar Coldplay en the National. Wel leuk om te horen dat een van de bandleden van the National een aantal albums van Taylor Swift heeft geproduceerd. Ik ga me met de informatie uit het boek verder verdiepen in haar muziek en wie weet gaat het luikje open.
Deze roman van Arnon Grünberg heb ik deze week opnieuw gelezen. Het is een boeiend verhaal over een architect die een gebouw in Irak heeft ontworpen en daar vervolgens heen gaat om zijn opdrachtgever te ontmoeten. Vervolgens komt hij terecht in een web van onzekerheden en eindigt hij in een martelkamer. Hij komt hieruit, maar de verwerking van deze situatie is niet helemaal moeiteloos. Voor een nieuw project komt hij weer in de Arabische wereld terecht en dan speelt het verleden mee, waarna hij eindigt in een dodencel. Het hele verhaal hangt van onbegrip aan elkaar. Erg leuk om weer een te lezen!
Prachtig optreden van Elbow in Carré gisteren. Frontman Guy Garvey is een aimabel mens en weet de zaal om zijn vingers te winden. We zingen van harte mee met o.a. Lippy kids en Grounds for Divorce. Sinds 2009 volg ik de band en heb ze inmiddels denk ik wel al 6 keer zien optreden. Carré is altijd wel iets speciaals en dat was ook goed te voelen. Ik had een prachtige avond en velen met mij.
