Baas boven baas

Geert van Dam (voorzitter CvB UvA) beschouw ik als een van mijn bazen in de WO wereld van Amsterdam. Ondersteund door mijn directe baas Geleyn Meyer (rector HvA) plaatste zij een oproep in de media: https://www.nu.nl/amsterdam/6118653/bestuurders-uva-en-hva-willen-snelle-heropening-ziel-is-eruit.html

Ze pleitte er voor om de verantwoordelijkheid voor het openen van het WO/HBO neer te leggen bij de instellingen zelf en niet van bovenaf te reguleren door het ministerie. Wat mij betreft de juiste toon om het kabinet te bewegen om op dit aanbod in te gaan. We hebben te maken met jong volwassenen en die kunnen we best op basis van een paar corona regeltjes dirigeren door onze gebouwen heen, waar de ventilatie vrijwel overal op orde is (want nieuwe gebouwen) en de lokalen dermate ruim dat we weer kunnen terugkeren naar de situatie van september 2020 waar we met halve klassen op voldoende afstand van elkaar een prettig gesprek kunnen hebben.

Nu maar te hopen dat het kabinet niet eindeloos gaat wachten om deze roep om vrijheid en gedelegeerde verantwoordelijkheid te belonen, zodat we wat mij betreft op maandag 8 maart weer open kunnen en onze studenten weer in de ogen kunnen kijken zonder de hinderlijke handicap van het scherm tussen ons. Nog even afwachten dus.

Wat betreft de bak actie van mijn collega’s bij de HvA heb ik inmiddels 10 plaatjes op de padlet kunnen vinden van collega’s die elkaar aan tafel verrassen met lekkere dingen. Leuk om te zien! Zelf heb ik deze week van de crocus vrijheid kunnen genieten door samen met mijn dochter een bank te regelen voor ons vakantie huisje en ook de gelegenheid ten baat genomen om eens te kijken hoe het is om de 35 km van huis naar het vakantiehuisje te fietsen.

Verder deze week weer in het verleden gedoken en de nodige dingen uit de jaren zeventig gedigitaliseerd. Hieronder een tekening uit 1979 toen ik kwekeling was op de pedagogische academie en mijn eerste gymlessen gaf op een lagere school in Amstelveen. Tevens mijn oor te luisteren gelegd bij Golden Earring, Shocking Blue en Earth & Fire. Heerlijk om de stem van Jerney Kaagman weer tot me door te laten dringen in de song of the Marching children!

Taart

Deze week stond een beetje in het teken van het bakken van een appeltaart. Mijn bazen op de HvA leek het leuk als we elkaar als collega’s zouden verrassen met een taart. Meestal vind ik dit soort opgelegde acties niks, maar deze keer was ik meteen enthousiast en van de 500 collega’s was ik de eerste die een andere collega met een taart verraste.

Ik weet dit, omdat men gevraagd had foto’s van het proces te plaatsen op een speciaal daarvoor ingerichte padlet van de HvA (helaas niet openbaar). Naast mijn foto’s prijken nu nog foto’s van twee andere collega’s die zich in het bakproces gestort hadden op deze site.

Wat zegt dit over mijn collega’s? Wellicht zijn het slow starters en zijn ze dit weekend aan het bakken geslagen en staat de site de volgende week vol met romantische plaatjes van collega’s die samen taart zitten te delen. Misschien houden ze allemaal niet van bakken en hebben ze zoiets van “ sodemieter op met je leuke acties, ik heb wel wat anders te doen!”. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze door de lockdown zo verlamd zijn geraakt en niet meer van hun Zoom schermen zijn weg te krijgen, angstig geworden om over straat te gaan en eventueel besmet te raken met, wie weet, het Engelse variant van het virus.

Ik ben het inmiddels helemaal zat! Deze week hebben we crocus-vakantie in het onderwijs en mogen we weer een weekje uitrusten, maar na deze week hoop ik toch dat onze bazen besluiten om dat lamme zooitje eens door elkaar te schudden en iedereen te sommeren naar School te komen en per 1 maart aan de slag te gaan met het geven van onderwijs aan overvolle klassen met dampende studenten die het inmiddels ook wel helemaal zat zijn. Ik vrees echter dat dit plannetje niet goed past in het principe van bestuurlijke hygiene en dat we de komende weken gewoon weer achter de geraniums zitten te zoomen.

Ijspret

Deze week stond in het teken van de ijspret. Donderdagmiddag stond ik bij het Flevopark op het ijs, Vrijdagochtend met Marga en Cleem op de Oostvaardersplassen, zaterdag met Sander naar Waterland (Kinselmeer o.a.) en vandaag met Joon, Jet, Anita, Aida en Mia naar het Naardermeer. Daar stond ik weer eens samen met mijn zoon op het ijs en deed hij zijn best om de juiste slagen te maken. Ik hoop dat we in de toekomst samen nog vaker op het ijs zullen staan!

Eerst nog even met de fysiotherapeut checken of die het wel verantwoord vond om te gaan schaatsen na mijn recente hernia, maar die gaf aan dat alles met mate mogelijk was.

Ik heb me dus beperkt, maar vooral in Waterland had ik een geweldig wintersport gevoel, mede omdat ik nog een aardig stukje fietsen moest. Inmiddels doen al mijn beenspieren wel pijn en heb ik her en der een deukje opgelopen van de diverse valpartijen (het ijs was niet overal optimaal), maar een algemeen tevreden gevoel overheerst toch.

Lees verder

De jacht

De afgelopen weken heb ik het boek van Isabella Roosendaal gelezen over jagen in al zijn facetten. Ik ben al jaren min of meer geïnteresseerd in het fenomeen jagen en had in 2019 mijn eerste “jachtervaring” in de buurt van Arnhem bij een student van Saxion, Bart van Kessel. Hij nam me mee naar zijn uitkijktoren om getuigen te zijn van het afschieten van een vos. Helaas kreeg hij er geen in zijn vizier, maar het was een mooie ervaring zo in het donker te turen naar deze stropers.

Isabella opende mijn ogen voor de jacht in Nederland en schotelde prachtige verhalen voor over de jacht op kleinwild (fazanten, hazen en eenden) en groot wild (Herten, zwijnen en krokodillen). Aangezien ze zich zelf bekwaamde in de jacht en er niet voor terugdeinsde een hert of zwijn te villen waren de verhalen levensecht en kwamen helemaal binnen. Ik denk dat ik in de komende jaren eens ga kijken of ik ook eens mee mag gaan op zo’n jachtpartij op kleinwild. Lijkt me een meesterlijke ervaring.

Zelf ben ik als kind met het wild in Nederland opgevoed door met mijn vader op de Veluwe te kijken naar herten en zwijnen. Mijn kinderen heb ik een klein beetje meegenomen in deze traditie door met ze op pad te gaan in het bos in Almere waar ik op een ochtend samen met mijn zoon Jonathan acht reeën en een vos mocht spotten. Ook met Tamar ben ik op pad geweest zei het dat de oogst toen iets minder was.

Inmiddels heb ik het fotoboek van Isabella besteld en ga ik nog genieten van de mooie foto’s die ze gemaakt heeft.