Prachtig boek van Hester Carvalho over jonge mensen uit de Bijlmer. Je krijgt echt een goed beeld van de jeugdcultuur en van de achtergronden van geïnterviewde personen. Het boek heeft een mooie opbouw en blijft boeien tot het einde. Je kunt echt merken dat ze een beetje verliefd op deze plek is geworden. Ik heb zelf een viertal jaren in de Bijlmer gewoond (in de jaren 80) en meer dan zes jaar lesgegeven in deze omgeving. Ik herkende veel in haar verhalen. Een paar jaar geleden deed ik met mijn studenten een project over de inrichting van de Bijlmer en kwam ik ook veel zaken tegen die Hester in haar boek benoemd. Echt een aanrader!
Afgelopen week was ik voorzitter van de jury bij La Red Het bedrijf bestond 20 jaar en oprichter Miriam Notten MI® vroeg mij om deze erefunctie te vervullen. Ik mocht drie vliegende varkens uitreiken aan de mensen met het meest gevarieerde netwerk en de helderste netwerk strategie. In de loop van volgende week zal ik aandacht besteden aan het juryrapport en de inzichten die ik gekregen heb.
Tijdens het beoordelen van de kandidaten werd ik weer geconfronteerd met het Teenage mutant ninja Turtle model. Dit model is gebaseerd op het verhaal van de rat Splinter die zich ontfermt over vier kleine schildpadden. Hij noemt ze Leonardo, Rafaël, Michelangelo en Donatello en leert ze de edele kunst van ninjitsu. Later als ze groot zijn ontfermen ze zich over hun meester.
Dit netwerkmodel is vooral toepasbaar in het onderwijs, maar in allerlei organisaties zijn er mensen te vinden die op de laagste ladder van de organisatie binnenkomen en mede door de inzet van gelauwerde organisatie leden de sociale ladder beklimmen. Een van de kandidaten die in aanmerking kwam voor de La Red Give and Take trophy was: Sarita Koendjbiharie Zij werkt bij de universiteit van Leiden op de afdeling internationale studies en besteed veel aandacht aan haar studenten, tijdens hun studie, maar ook als ze hun studie hebben verlaten weten de studenten haar te vinden en krijgt ze bijv. voor samenwerkingen met het bedrijfsleven uitnodigen van haar ex-studenten.
Zelf pas ik dit model al jaren toe en pluk daarvan de vruchten. Nog steeds maak ik connectie met studenten die ik 20 jaar geleden in de college banken heb gehad en ben ik trots dat ze me met liefde en respect bejegenen.
Deze week weer 5x een half uur in het water rond de Borneokade gezwommen. We waren toevallig bij de buurvrouw op zeven hoog en zodoende kon ik een foto maken van mijn zwemroute. Aan de gele streepjes kun je zien waar ik regelmatig zwem.
Deze week het boek van Arnon Grünberg uitgelezen. In dit boek speelt de asielzoeker slechts een bijrol. De hoofdrol wordt ingenomen door dhr. Beck, een schrijver die zich toelegt op het vertalen van gebruikershandleidingen en veel tijd doorbrengt in een bordeel. Hij heeft een vriendin die hij verwaarloosd en zij besluit te trouwen met een asielzoeker die bij hen beiden komt inwonen.
Ik had het boek al eens gelezen, maar was veel vergeten. Ik wist dat er ergens in het boek iets met een schroevendraaier zou gebeuren, maar dat was het wel zo’n beetje. De roman zit echt goed in elkaar en heeft de nodige onverwachte plotwendingen. Ik heb erg moeten lachen om diverse passages. Ga de komende week beginnen met het herlezen van de roman Gstaad. Ik zag dat Arnon deze roman in het Duits heeft laten vertalen en zo de spotlight weer richt op dit prachtige verhaal.
Met kleindochter Mia gingen we naar Titina. Een mooie tekenfilm over het hondje van een Italiaanse ontdekkingsreiziger. Met een zeppelin vliegen ze naar de Noordpool in de tijd van Amundsen.
Op Lowlands zag ik nog de films: Spider-Man in de spidervers en Asteroid City.
Sinds 1996 ga ik elk jaar weer naar de flevopolder om me daar in augustus onder te dompelen in het lowlandsfestival. Vanaf 1998 gaat mijn zoon (inmiddels 39) mee en vanaf 2004 is ook mijn dochter (inmiddels 37) van de partij. Dit is gelijk de eerste reden waarom ik naar Biddinghuizen afreis. Met je kinderen samen naar muziek luisteren, in een tentje slapen, nasi eten, bier drinken en af en toe een trekje nemen van een weed sigaretje zorgt voor onderlinge binding.
Daarnaast vergeten de meeste mensen dat Lowlands niet alleen om muziek draait, maar dat je er naar lezingen van de school of life kunt luisteren, een film kunt kijken, van theater en dans kunt genieten en schrijvers kunt ontmoeten. Ook de science afdeling van Lowlands wordt jaarlijks groter. Mede geïnspireerd door Jim Jansen Reden nummer twee.
In 1996 liepen er circa 30.000 mensen op de Lowlands rond (kaartje 140 gulden). Anno 2023 zijn dat er circa 55.000 (kaartje 350 euro). Ik hoor vaak dat dit een reden voor mensen is om af te haken. In al die jaren dat ik op het terrein rondloop heb ik echter nog nooit een vechtpartij meegemaakt, dus ondanks de massa is het een vreedzame bedoening. Ik praat er met Jan en alleman en kom vaak collega’s of (ex) studenten tegen. Dit jaar sprak ik o.a. met Merel Sluiter en Robin Speekenbrink . Met Merel had ik het over haar jaren bij de #hva We hadden het over het belang van empatisch vermogen op de werkvloer en een goede relatie met je collegae. Echt leuk om haar hier zomaar in het wild te ontmoeten! Met Robin (42) had ik afgesproken een biertje te gaan drinken bij de Bravo (tent op Lowlands), het was zijn eerste keer op dit festival en hij was tussen 2002 en 2005 student bij mij op het instituut voor information engineering (indertijd onder aanvoering van Cor de Ruiter). We hadden het over onze mooie jaren op deze unieke opleiding en haalden goede herinneringen op. Mooi om te voelen dat er in die tijd een unieke band was opgebouwd, mede door de pioniers fase van deze opleiding en de onorthodoxe aanpak van Cor. Reden nummer drie.
Reden nummer vier is natuurlijk de mooie muziek ervaringen die je opdoet. Ik werd dit jaar vooral verrast door het optreden van Heilung en M83. Met dochter stond/zat ik bij S10 en Froukje. Met zoon zag ik de jeugd van tegenwoordig opstijgen tot grote hoogte. Verder noem ik nog Sophie Straat, Notting but thieves, eee gee en Tamino.
Dit jaar fietste ik door de polder naar Biddinghuizen en maakte ik in het weekend 80.000 stappen, zat ik 3x in de sauna en deed ik mee met een yoga sessie. Ik stond veel, kocht drie door auteurs gesigneerde boeken en kreeg een beetje last van mijn onderrug. Er zit nu echter een tevreden mens op de bank!
Morgen fiets ik naar Lowlands (Biddinghuizen) en ga ik voor de circa 25ste keer naar het festival. Elke keer weer word ik daar heel gelukkig van. Mijn zoon (39) en dochter (36) gaan ook weer mee. Jonathan gaat al mee vanaf zijn 14e en Tamar was 20 toen ze voor het eerst het festival bezocht. Voor mij is het een mooie manier om mijn kinderen in een andere omgeving te zien en samen te genieten van de cultuur die Lowland te bieden heeft.
Mijn vrouw blijft het weekend thuis, zij vindt het allemaal veel te massaal. Ik lijk goed in de massa te gedijen. Voor mij zijn concerten vaak een soort van erediensten, odes aan de muziek. Ik zie deze Lowlands dan ook erg uit naar het optreden van Florence and the machine. Zij is een van die muzikanten die in staat zijn om het publiek mee te nemen en te ontroeren. The dog days are over is nummer dat ik graag meezing. Ik laat me ook graag verrassen door een van de vele bands die ik eigenlijk helemaal niet ken. Een band als Heilung met muziek geïnspireerd op de tijd van de Noormannen maakt mij erg nieuwsgierig. Al vele malen heb ik me op Lowlands laten verrassen en vaak uit onverwachte hoek werd ik geraakt door muziek die recht uit het hart leek te komen.
Naast de bands is er op het terrein zoveel anders te beleven en ook het sociale gedeelte van het festival trekt mij zeer. Je raakt met Jan en Alleman aan de praat en deelt met elkaar de liefde voor muziek. Ik ben niet echt een dans type, de nacht eindigt voor mij vaak in de Echo waar ik samen met het Lowlands publiek geniet van een mooie film. Zondagnacht eindig ik het festival met de heruitgave van Ghost dog the way of the samurai. Een prachtige film met Forest Whitaker. Maandag fiets ik weer rustig naar huis.
Mooi boek van Anjet Daanje. Is er meer tussen hemel en aarde? Who wants to live forever? Bij de heer is een dag als duizend jaar, en duizend jaar als en dag. Een elftal levensgeschiedenissen worden op een bijzondere manier aan elkaar geknoopt. Je blijft gebiologeerd meezoeken naar de diepere betekenis achter de verhalen. Een boek om niet licht te vergeten.
Dit boek deze week gelezen. Twee meiden en hun alcoholverslaafde moeder staan centraal. Een in en in triest verhaal. Vooral omdat de vader van deze kinderen zijn handen van zijn verantwoordelijkheid terugtrekt. Hij gaat met zijn nieuwe vriendin Nadien (heerlijk gevonden naam) aan de slag en laat zijn kinderen gevoeglijk in de stront zakken. Het verhaal ontspint zich rondom de moeder en de manier waarop zij haar kinderen verwaarloosd en een onveilige omgeving creëert om in op te groeien. Ik blijf gedurende het hele boek schreeuwen tegen de vader en zijn onverschilligheid tegenover zijn kinderen. Ik snap dat de moeder er in dit boek niet genadeloos van af komt. De vader van deze kinderen kan ik gevoeglijk wel wurgen. Hoe kun je werkloos blijven toekijken dat je kinderen naar de kloten gaan, terwijl jij een nieuw leven voor jezelf opbouwt? Ik heb er geen goed woord voor over. Het boek heeft me geroerd!
Deze week gelogeerd in de Atlantic Blue op Terschelling (Formerum aan zee). Dit huisje ligt heerlijk in een duinpan en je hebt geen pottenkijkers, op de fazanten, meeuwen, zwaluwen, konijnen en muizen na.
De hele week elke dag een uurtje in de zee gezwommen op een bodyboard en genoten van de hoge golven en de harde wind. Het feit dat ik hier nog steeds van kan genieten en dat ik af en toe vijftig meter door een golf word meegesleurd en met groot geweld wordt neergekwakt, doet mij beseffen dat ik nog steeds leef. Heerlijk om met deze ervaring weer terug naar huis te gaan.
