Heb gisteren afscheid genomen van groep 8. In de avond ging ik naar Bob Dylan en moest daarbij denken aan de aanhef van dit bericht.

In 1970 zat ik als 11 jarige in klas 6 van de Pro Rege school in Amsterdam. We hadden een pijprokende leraar en na een paar maanden verliet hij overspannen het lokaal om niet meer terug te komen. We hadden het hem te lastig gemaakt. We kregen een kettingrokende juf terug en hebben met haar het jaar afgemaakt. Roken in de klas was toen de gewoonste zaak van de wereld. Mijn schoondochter zei dat het wellicht karma was dat mij dit nu zelf moest overkomen. Overigens heb ik het speelveld niet overspannen verlaten, maar zit ik nu redelijk ontspannen dit verhaal (deze terugblik) te tikken.

In 1982 was ik net afgestudeerd van de Pedagogische academie gekomen. Ik had diverse invalbeurten in de Bijlmer achter de kiezen en mocht nu van april tot juli invallen in klas 6 van de Mr. de Visser school in Slotervaart. De leerlingen hadden dat schooljaar al 2 leerkrachten weggepest en ik mocht het jaar afmaken. Ik begon met goede moed, maar al gauw kon ik het niet meer bolwerken en kwam ik regelmatig huilend bij mijn vriendin thuis. Op een gegeven moment had een leerling het bloed onder mijn nagels weggehaald en sloeg ik hem uit reactie met zijn hoofd tegen het bord, dit tot ontzetting van de rest van de klas. Aan het einde van de dag kwam de vader van de jongen verhaal halen en bood ik mijn excuses aan. Hij zei dat hij het wel begreep en dat hij zijn zoon op zijn gedrag zou aanspreken. Zo kwam ik met de schrik vrij. In juni van dit jaar trouwden Anita en ik. Een aantal van mijn collega’s kwamen ons op de receptie feliciteren. Een groepje uit klas 6 was ook meegekomen en zat gezellig bitterballen op mijn kosten te eten. Ik heb de lessen tot de zomervakantie afgemaakt, maar was volledig gedesillusioneerd en besloot het lager onderwijs achter me te laten en me te laten omscholen tot leerkracht economie.

In 2020 wilde ik me inzetten voor het basisonderwijs en heb ik 4 maanden 1 dag in de week les gegeven aan groep 8 van de basisschool Rosj Pina in Buitenveldert. Dit was ook geen makkelijke klas, maar doordat Corona zijn intrede deed en alles ineens digitaal werd en we achter een schermpje zaten les te geven, eindigde dit avontuur voortijdig en heb ik er geen vervolg aan kunnen geven.

In 2025 bleef het echter kriebelen en had ik de wens om nog een poging te wagen een jaar met groep 8 op te trekken, ook in het kader van het lerarentekort. Mijn dochter zou later zeggen: “Wat heb je in hemelsnaam nog te bewijzen?”. Bij de Bijlmerhorst kreeg ik deze kans om 2 dagen in de week voor groep 8 te staan en ik begon met goede moed. De vorige leraar had al wel aangegeven dat er verschillende uitdagingen lagen, maar ik had de hoop dat ik die goed zou kunnen pareren. Mijn duo leerkracht en ik hadden een goede klik en dit versterkte ook het positieve gevoel. Daarnaast had zij al vaker groep 8 gedaan en wist ze alles van het vervolgonderwijs en het toets stramien. Ik ging voor reinheid, rust en regelmaat, maar had in de eerste weken veel moeite om de klas stil te krijgen. Leerlingen moesten voor straf in de pauze binnen blijven en ik liet regelmatig een leerling nakomen. Op 7 oktober leidde dit tot een escalatie. Een leerling had de inhoud van haar laatje op tafel omgekeerd tijdens de Engelse les, zonder aankondiging of vraag. Ik reageerde met “What the fuck” en de hele klas zei: “Ooooh”, waarop ik sorry zei. Vervolgens gingen de kinderen naar huis en ik een vergadering met mijn collega’s in. Midden in de vergadering werd ik gesommeerd bij de directie te komen en kreeg ik te horen dat een groepje kinderen over mij geklaagd had. Ik moest een excuus over mijn krachtterm naar de ouders sturen. Ik deed dat deze middag en fietste vrolijk naar huis.

De volgende dag werd ik gebeld door de directie dat ik met onmiddellijke ingang op non-actief was gesteld en dat ik in afwachting van een onderzoek geen contact meer mocht zoeken met leerkrachten, ouders of leerlingen. 1 ouder had namens een groepje ouders contact opgenomen met de directie. Een week later kreeg ik een brief van HRM en mocht ik met juridische bijstand op kantoor komen. Een collega van de HvA ging met me mee. We hadden die ochtend een pittig gesprek en naderhand kreeg ik een brief met de mededeling dat ik een berisping zou krijgen vanwege het verheffen van mijn stem, het gebruiken van een krachtterm, het trekken aan een truitje van een leerling en het niet opvolgen van een instructie van de directie. Ook hier mocht ik weer op reageren of juridische bijstand inschakelen.

Ik mocht echter wel terugkomen en zou dan begeleiding krijgen om mijn reis te vervolgen. De relatie was in mijn ogen inmiddels zo verpest dat ik hier geen trek meer in had en ik nam per 1-1-2026 ontslag. In de loop van de week had ik nog verschillende gesprekken met de directie en herstelde de relatie zich enigszins. Ik zou nog voor groep 4 kunnen gaan staan. Dit was echter niet mijn ambitie en mijn zoon zei tegen me: “Laat de boel de boel, trek de pleister er af en hou de eer aan jezelf”. Dit heb ik dit gedaan en per 1 november ben ik niet meer werkzaam bij de Bijlmerhorst.

Ik krijg nog wel een exit gesprek en wil het dan vooral hebben over het paardenmiddel dat ze tegen met hebben ingezet. Door me op non-actief te zetten en me te confronteren met een min of meer juridische procedure werd alles op scherp gezet en verzuurde de situatie gelijk. Als ze met mij en mijn collega over de situatie gesproken hadden, zonder deze onmiddellijk te escaleren, waren we wellicht op dezelfde uitkomst terechtgekomen. Ik had me dan waarschijnlijk geliefd en gerespecteerd gevoeld. Nu is dat minder het geval.

Bob Dylan zou zingen: ” When the rain is blowing in jour face and the whole world is on your case, I could offer you a warm embrace, to make you feel my love”