Martin Haring

Deze week stond een beetje in het teken van het bakken van een appeltaart. Mijn bazen op de HvA leek het leuk als we elkaar als collega’s zouden verrassen met een taart. Meestal vind ik dit soort opgelegde acties niks, maar deze keer was ik meteen enthousiast en van de 500 collega’s was ik de eerste die een andere collega met een taart verraste.

Ik weet dit, omdat men gevraagd had foto’s van het proces te plaatsen op een speciaal daarvoor ingerichte padlet van de HvA (helaas niet openbaar). Naast mijn foto’s prijken nu nog foto’s van twee andere collega’s die zich in het bakproces gestort hadden op deze site.

Wat zegt dit over mijn collega’s? Wellicht zijn het slow starters en zijn ze dit weekend aan het bakken geslagen en staat de site de volgende week vol met romantische plaatjes van collega’s die samen taart zitten te delen. Misschien houden ze allemaal niet van bakken en hebben ze zoiets van “ sodemieter op met je leuke acties, ik heb wel wat anders te doen!”. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze door de lockdown zo verlamd zijn geraakt en niet meer van hun Zoom schermen zijn weg te krijgen, angstig geworden om over straat te gaan en eventueel besmet te raken met, wie weet, het Engelse variant van het virus.

Ik ben het inmiddels helemaal zat! Deze week hebben we crocus-vakantie in het onderwijs en mogen we weer een weekje uitrusten, maar na deze week hoop ik toch dat onze bazen besluiten om dat lamme zooitje eens door elkaar te schudden en iedereen te sommeren naar School te komen en per 1 maart aan de slag te gaan met het geven van onderwijs aan overvolle klassen met dampende studenten die het inmiddels ook wel helemaal zat zijn. Ik vrees echter dat dit plannetje niet goed past in het principe van bestuurlijke hygiene en dat we de komende weken gewoon weer achter de geraniums zitten te zoomen.

Deze week stond in het teken van de ijspret. Donderdagmiddag stond ik bij het Flevopark op het ijs, Vrijdagochtend met Marga en Cleem op de Oostvaardersplassen, zaterdag met Sander naar Waterland (Kinselmeer o.a.) en vandaag met Joon, Jet, Anita, Aida en Mia naar het Naardermeer. Daar stond ik weer eens samen met mijn zoon op het ijs en deed hij zijn best om de juiste slagen te maken. Ik hoop dat we in de toekomst samen nog vaker op het ijs zullen staan!

Eerst nog even met de fysiotherapeut checken of die het wel verantwoord vond om te gaan schaatsen na mijn recente hernia, maar die gaf aan dat alles met mate mogelijk was.

Ik heb me dus beperkt, maar vooral in Waterland had ik een geweldig wintersport gevoel, mede omdat ik nog een aardig stukje fietsen moest. Inmiddels doen al mijn beenspieren wel pijn en heb ik her en der een deukje opgelopen van de diverse valpartijen (het ijs was niet overal optimaal), maar een algemeen tevreden gevoel overheerst toch.

Deze week stond in het teken van assessments. 14 keer heb ik met een student gesproken over zijn stage, 5 keer heb ik van gedachten gewisseld over zijn persoonlijke ontwikkeling en 4 uur heb ik presentaties beoordeeld van studenten van de minor management van creativiteit en innovatie. Dit alles vanuit mijn luie stoel in mijn eigen woning.

Daar werd op dat moment de woning (onderdeel van een appartementencomplex) ingepakt en gingen bouwvakkers aan de slag met hogedrukspuiten en moest er af en toe een boor aan te pas komen om een steiger aan de muur te bevestigen. Al met al ideale omstandigheden voor het afnemen van asssessments.

Sommige studenten hadden tijdens hun stage 20 weken thuis gezeten en geen collega in het wild gezien. Alleen maar via het beeldscherm mochten zij ervaren hoe het er aan toegaat in het bedrijfsleven. Een student vertelde hoe hij bijna in een spannende meeting terecht zou gaan komen, maar er toch voor koos om beneden met zijn moeder te gaan lunchen. De andere student in kwestie had tijdens zijn eenzame opsluiting gezien hoe zijn hele familie Corona kreeg.

Wat mij betreft de laatste keer dat ik over mijn hernia melding maak. Het gaat nog steeds beter met me en ik merk dat mijn linker been steeds sterker wordt. Van mijn fysiotherapeut hoef ik pas over 6 weken weer terug te komen en dan gaan we het hardlopen weer aanpakken. Mooie vooruitzichten dus.

Het HvA werk staat deze en de komende weken in het teken van stage en afstuderen. 14 studenten die stage gelopen hebben mag ik gaan beoordelen. 5 studenten die een afstudeerscriptie onder mijn begeleiding hebben geschreven worden doorgezaagd door andere collega’s. Ondertussen ben ik betrokken bij de opstart van een nieuw cohort studenten bij stagebedrijven en ga ik ook weer afstudeerders begeleiden. Drukke tijden dus.

Komende week wordt de verkoop van de woning van mijn moeder afgerond en is ook op dat terrein een mijlpaal bereikt. Mijn moeder heeft overigens corona gehad en slechts verhoging ervaren tijdens haar besmette periode. Haar verzorgingstehuis is weer coronavrij en volgende week start de vaccinatie. Deze normalisatie is uitermate welkom. Door de isolatie van de afgelopen vijf weken waren de waanbeelden bij mijn moeder weer toegenomen en liep mijn vader weer vrolijk rond op deze aarde.

Tijdens mijn loopjes in de omgeving kom ik mooie dingen tegen. Er wordt weer driftig gesloopt in de buurt en onze eigen appartementen complex staat in de steigers om gereinigd te worden.

Deze week stond in het teken van het verdere herstel. Ik maakt meer kilometers met de benenwagen en fiets ook regelmatig. Ben weer aan het werk via het beeldscherm en merk dat ik snel moe ben en nog aan mijn conditie moet werken. De Herniapijn heeft plaatsgemaakt voor spierpijn, maar dat is alleen maar een prettige bijkomstigheid.

Deze week heb ik ook de puzzel over de bibliotheek af kunnen ronden. Altijd weer een mooi moment om het laatste stukje te leggen!

Deze week ook weer een mooie corona ervaring opgedaan. Anita en ik waren een wandelingetje aan het maken en kwamen een rennend manspersoon tegen die tegen ons begon te schreeuwen “Afstand, afstand”. Ik snapte totaal zijn punt niet en reageerde met een onzin zinnetje in de zin van “olleke bolleke knor knor”. De man in kwestie met een woeste haardos keerde zich om en maakte aanstalten om mij te gaan slaan: “Ik hoor tot de kwetsbare doelgroep hoor!” riep hij, waarop ik antwoordde dat wij ook de zestig gepasseerd waren en er voor hem helemaal geen reden was om ons zo agressief te benaderen. Vervolgens maakte hij aanstalten om Anita te bespugen, maar die zette een stap vooruit en riep “Waag het niet hoor!”. De mafkees besloot toen dat hij ver genoeg buiten zijn comfortzone was gegaan en droop af. Corona maakt meer kapot dan je lief is!

Deze week zonder medicijnen aan de slag gegaan. Meer fietsen en lopen gaan me goed af. Ik doe mijn oefeningen en merk dat mijn conditie langzaam vooruit gaat. Ook de hele week al weer aan het werk. De zoom sessies zijn vermoeiend, maar ik ben blij dat ik progressie maak.

Ben weer gaan puzzelen en leg elke dag mijn stukje op het bord. Gaat de goede kant op. Deze week 2x Little miss Sunshine gekeken. Wat is dat toch een briljante film!

Ook deze week veel geluisterd naar de Dijk en de dvd 25 jaar de dijk in Ahoy bekeken. Wat is het toch een fijne band! Ik hoop in december 2021 weer in Paradiso tegen het podium te zitten en mee te zingen met Ze kwam binnen zonder kloppen. Ik kreeg verschillende malen kippenvel tijdens het luisteren en kijken naar het concert in Ahoy.

Mijn broer wordt 60 in januari en ter gelegenheid van dit heugelijk feit ging ik terug in de tijd en belandde in 1975. We zaten samen op het Hervormd Lyceum West (HLW), ik in klas 5 van het Atheneum en hij in klas 4. De juf Frans kreeg het op haar heupen een toneelstuk te behandelen en uit te voeren. Dat werd het dievenbal (le bal des voleurs) van Jean D’Anoulh.

We hadden een paar pittige rollen en konden goed aan de bak. We hebben het toneelstuk 2x opgevoerd voor publiek in de aula van het HLW en het was een groot succes. We speelden de rol van de dieven en verkleedden ons tussendoor ook nog als vrouw. Het jaar daarop deden we weer mee met dit experiment en voerden de rinoceros van Ionesco uit. Hiervan kan ik me echter niets meer herinneren.