Martin Haring

Laatste dag groep 8, na een experiment van 4 maanden ben ik gestopt met lesgeven op Rosjpina. Juf Tirtsa is terug van zwangerschapsverlof en laat zien dat zij de baas is. Mooi om vandaag haar omgang met deze groep tieners te mogen waarnemen.

Zelf is het me niet gelukt om in de flow te komen en na deze korte tijd terug in het basisonderwijs ga ik me weer helemaal wijden aan mijn studenten op de Hogeschool.

De leerlingen schreven ter afscheid een kaart vol met bedankjes en kregen van mij nog een raketje als dank voor deze korte periode.

Leonard Nijgh en ik, we geven een picknick, een van de teksten uit ons verleden. Boudewijn de Groot sprak ons toe, helaas niet deze week vanuit Carré, maar wel terwijl we naar onze vrienden fietsten om voor het eerst sinds tijden op een kleedje te gaan eten en drinken.

Officieel waren we natuurlijk in overtreding, maar de rondlopende beveiligingsbeambtes vonden het geloof ik wel prima zo. Heerlijk in het zonnetje langs het IJ met stokbrood en wijn, wat wil je nog meer?

We hadden elkaar het laatst gezien in het pre Corona tijdperk bij een optreden van Arnon Grünberg en Patricia Paay in de balie. Een avond die ik toch wel mocht beoordelen met een 8, maar onze vrienden gaven de avond een tien vanwege de lange afterparty, die wij dan weer gemist hadden.

Een van onze vrienden zit ook in het hoger onderwijs en zoomt, net als ik, wat af met haar studenten. Daarbij komen we soms best tragische gevallen tegen vergelijkbaar met de verhalen van Paulien Cornelissen over eenzame Japanners en kunnen we via zoom zo’n student een hart onder de riem steken, terwijl we daarnaast natuurlijk ook achten en tienen uitdelen.

Vandaag de hele dag rondgehangen met studenten om van gedachten te wisselen over hun persoonlijke ontwikkeling. Slechts een student nam de moeite om bij me langs te komen, de rest staarde me aan vanuit zolderkamer of woonkamer van ouders.

Hoe beoordeel ik nou of een student zich voldoende ontwikkeld heeft in het afgelopen jaar? Via situatie beschrijvingen geven ze aan wat ze geleerd hebben en waarin ze zich verbeterd hebben.

Een student vond dat hij zich de afgelopen periode zo slecht ontwikkeld had dat hij op diverse competenties respectievelijk een 2,3 en 4 scoorde. Als ik zijn scores zou overnemen dan was hij nu gezakt voor zijn tentamen. Ik besloot na het gesprek hem toch maar een voldoende te geven. Immers in vergelijking met zijn collega’s had hij het er niet echt slecht van afgebracht.

Een ander deelde zichzelf een 10 uit. Dat vond ik weer een beetje teveel van het goede. Bescheidenheid siert immers de mens. Ook deze student verliet de hangout met een voldoende, het was al met al een vruchtbare dag voor de studenten.

Vanochtend weer even op bezoek bij mijn moeder (85). De laatste tijd heeft ze last van hallucinaties en ziet ze in haar huis kleine kinderen. Ze kookt eten voor ze en als ze dan niet aan tafel komen gaat ze de kinderen zoeken. Soms denkt ze dat het haar eigen kinderen zijn, maar dan in peuter vorm.

Gelukkig is ze wel zo slim om dan een van haar kinderen te bellen en proberen we haar weer terug te brengen naar de realiteit. Deze afwijking is ontstaan door haar alsmaar slechter wordende ogen, waardoor de hersenen zaken waarnemen die er niet zijn.

Door haar regelmatig te bezoeken weten we het leed binnen de perken te houden. De buurtbewoners bewegen in deze mooi mee. Als je bij mijn moeder bent kun je gewoon met haar praten en is ze goed bij de pinken. Nu maar wachten op het volgende bezoek aan de oogarts, wellicht kan die helpen een weg terug te vinden uit deze soms vreemde situatie.

Woensdag was dit het thema van de dag. Mede door de Abraham Kuijper lezing van Arnon Grunberg, maar ook door de kritische noot die mijn dochter met mij kraakte. Arnon haalde een verhaal aan over Abraham en Isaak, het verhaal over het offer van een zoon. Een verhaal dat al aan mij kleeft sinds mijn bekering tot het christelijk geloof in begin jaren tachtig. Arnon legde in zijn doorwrochte speech de nadruk op de moordenaar in ons en waar blinde gehoorzaamheid toe kan leiden.

In mijn beleving van het verhaal en de accenten die ik indertijd legde ging het vooral om de woorden “en zo gingen die twee tezamen”. In mijn hoofd was het de reis die vader en zoon maakten en de dialoog die tijdens die reis ontstond. Zelf had ik weinig dialoog met mijn vader. Ik verweet hem gebrek aan zelfreflectie. Hij legde de schuld altijd bij de ander en daar kon ik weinig mee. Nu ik zelf vader ben hoop ik dat mijn kinderen met mij in dialoog durven te gaan en tot op heden is dat goed gelukt.

De corona crisis verdeeld echter ons gezin een beetje, mijn vrouw en ik staan heel liberaal tegenover de maatregelen en nemen het niet zo nauw, mijn dochter is heel serieus en mijn zoon en schoondochter zijn gematigd. Ik ga wekelijks naar mijn moeder (86) en ik zie mijn kleinkind regelmatig (dit weekend logeert ze bij ons). Vorige week liep ik met mijn dochter door de Ferdinand Bol straat op weg naar de coffee company. We hadden een leuk gesprek over ditjes en datjes en sloten af met een gezellig zitje in de zon.

Deze week was ze bij ons thuis, op gepaste afstand en nam ze, met zichtbare moeite, de stap om zich kritisch uit te laten over mijn gedrag op straat. Tijdens onze wandeling naar de CC had ze geconstateerd dat ik weinig mededogen met de andere straatgebruikers toonde (in het kader van de 1,5 meter afstand) en dat er regelmatig mensen het gevoel kregen door mij weggedrukt te worden (aldus haar observaties). Ze was bang dat ik door de manier waarop ik me opstelde binnenkort wel eens klappen zou kunnen ontvangen. Ik begreep haar punt en hoop te voorkomen dat haar profetie uit zal komen.

Kijk vooral naar de onderstaande beelden van de Abraham Kuijper lezing. Mocht je de lezing van Arnon te lang vinden, skip dan door naar de filmpjes met discussies, daar zitten een paar mooie pareltjes bij!

De hele dinsdag met individuele studenten gepraat over hun persoonlijke ontwikkeling van het afgelopen jaar. 9 studenten via hangouts en 2 studenten durfden fysiek te verschijnen in het Wibauthuis (voor bonuspunt).

Je komt toch weer een aantal nieuwe feitjes te weten en neemt de omgeving waar waarin de student je ontvangt, van zolderkamer tot dakterras. Mooi te horen dat de ambitie van diverse studenten niet geleden heeft onder de Corona crisis. Van toekomstige franchise houder tot influencer van meer dan 100.000 personen op YouTube.

Het thuiszitten heeft in een aantal gevallen ook er toe geleid dat vergeten hobby’s uit de kast getrokken worden. Zo vertelde een student dat ze van haar moeder een online zangcursus aangeboden gekregen had. Ik was zelf net begonnen met het oefenen van een karaoke nummer en kreeg van mijn ega wat negatieve feedback en heb me ook aangemeld voor de cursus. We gaan het zien!

De komende weken neem ik afscheid van groep 8 Rosjpina. De juf van de kinderen komt weer terug van zwangerschapsverlof en gaat de laatste weken afmaken. Leerlingen krijgen 2 dagen in de week les en zullen o.a. aan de musical gaan werken. Die hoop ik dan nog wel te zien.

Tevens heb ik besloten het experiment niet voort te zetten. Ik ga een dag minder werken bij de hva en het rustiger aandoen. Meer tijd voor vrouw, kleinkinderen en moeder. Eind 2024 ga ik mijn carrière afronden.

Vanochtend kwam ik onderstaande schoolfoto tegen uit 1982. Ik was ingevallen in klas 6 van de mr. de Visser school op het Columbusplein. Mijn aanstelling werd niet verlengd, en ik ging lesgeven in het voortgezet zet onderwijs. Anno 2020 hak ik zelf de knoop door, ik kan me nog heel nuttig maken in het hoger beroepsonderwijs.