Martin Haring

Mijn moeder bouwde vanmiddag zo’n beetje haar eigen gevangenis. Voor het eerst sinds ze valgevoelig is werd ik gebeld door de alarm centrale. Bij aankomst op de plaats van het onheil bleek een te voortvarend aangepakt schoonmaakproject de oorzaak van het feit dat mijn moeder niet meer overeind kon komen.

Gelukkig viel de schade mee en konden we haar uit deze penibele situatie bevrijden. Inmiddels hebben we een plek gevonden voor mijn moeder waar ze 24 uur zorg kan ontvangen en gaan we haar daar in de loop van volgende week naar toe verhuizen.

Voor haar komt er dan een einde aan een periode van 60 jaar wonen op hetzelfde adres. Met pijn in ons hart brengen we haar naar een verzorgingshuis. Haar psychische en fysieke situatie maakten deze stap echter noodzakelijk. Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt!

Van de week kwam ik de nijlganzen weer tegen. Ze waren losgeweekt van hun ouders en zwommen als rechtgeaarde pubers een beetje onder de brug.

Dit weekend was Mia bij ons aan het logeren. Heerlijk om als opa de zorg voor je kleinkind af en toe op te mogen nemen. Mooi ook om te zien hoe ze verbaal elke keer weer groeit en steeds betere zinnen vormt en verbanden weet te leggen. Zondagochtend met haar wezen fietsen en onderweg een ijsvogel op een paaltje zien zitten.

Ook even gebeld met mijn moeder. Waar Mia verbaal de wereld aan het verkennen is, gaat mijn moeder steeds verder achteruit en begint ze wartaal uit te slaan. Vannacht was ze om 6:00 bij de buren in haar hofje langsgegaan met kopjes thee. Ze was er van overtuigd dat het Turkse nieuwjaar was begonnen en dat ze mee moest helpen de feestvreugde te vergroten.

In de loop van de ochtend kreeg ik deze berichten door van de buren en uitten ze hun zorgen. Verleden week was ik met mijn moeder wezen kijken naar een kamer in het verzorgingshuis de Schutse. Nu mijn moeder ‘snachts de buurt onveilig gaat maken, zullen we snel maatregelen moeten gaan treffen.

Vanavond spreek ik mijn broers en zus weer om over vervolgstappen na te denken. Toen ik mijn moeder gebeld had, stonden er tranen in mijn ogen. Ik was een beetje in de war. Aan de ene kant genoot ik volop van mijn kleinkind en aan de andere kant zag ik mijn moeder zienderogen achteruit gaan. De ijsvogel had het paaltje allang verlaten.

Komende week ga ik weer aan de slag. Dit weekend geen Lowlands dus een beetje vreemd einde van mijn vakantie.

Wel de nodige boeken uit kunnen lezen: de biografie van Paul McCartney (Philip Norman), Superba (Ilja Leonard Pfeijffer), girl, woman, other (Bernadine Evaristo), de langste adem (Arielle Vreeman), uit het leven van een hond (Sandee Kollaart), de mensendokter (Arnon Grünberg), de geschiedenis van mijn kaalheid (Marek vd Jagt), de zin van het leven (Fokke Obbema) en berichten van een hotelmens (Arnon Grünberg). Ik noemde al eerder de consequenties (Nina Weijers) en Slaughter house 5 (Kort Vonnegut).

Heerlijk om een periode zoveel te lezen. Ik verwacht de komende jaren meer gespreid over het jaar te kunnen lezen, want ik ga 1 dag minder in de week werken. We gaan het zien.

Toch nog een beetje Lowlands in het weekend want de kinderen nodigden me uit zondag once were brothers (the band) te gaan zien en daarna pizza eten en de finale championsleague te gaan zien op een groot terras.

Vanmiddag in het Vondelpark getuige van een coronaproof optreden van Huub van der Lubbe. Een verademing om weer eens bij een echt concert in de openlucht te zijn. Mijn laatste buitenconcert was eind augustus 2019 in de Tolhuistuin bij Typhoon.

Huub stond als een echte troubadour op het podium. Wel met microfoon en versterkte gitaar. Maar toch, dapper. Een van de leukste liedjes van de middag had betrekking op paaltjes met zalm en de samenwerking tussen band en crew.

Een kort COVID-19 gedicht maakte Feijenoord kampioen en verder maakte hij ons deelgenoot van zijn grote repertoire. Was leuk om er bij te zijn.

Gisteren bij Hollywood Mark op de Elandsgracht in Amsterdam een tatoeage van het Queen logo op mijn rug laten zetten.

Tatoeage artiest Jur Gillot was 4 uur met me bezig om het hoofdontwerp op mijn rug te zetten. Vooral de rozen op de onderkant van mijn rug deden mij trillen op mijn benen.

In oktober en december nog een sessie en dan heb ik een mooi kunstwerk op mijn rug.

Had gisteren een gesprek met de persoon die mijn moeder 11 jaar geleden 45.000 euro had weten af te troggelen. Ik zat, samen met mijn broer Tom, aan tafel met deze persoon (wiens naam ik hier niet mag noemen) en zijn advocaat. 11 jaar geleden lagen Tom en ik in een hinderlaag om hem in zijn kladden te vatten en te overhandigen aan de politie (citizen arrest). We hadden de politie op de hoogte gebracht van ons voornemen en zij stonden klaar om de persoon in kwestie van ons over te nemen. Helaas voor ons kwam persoon X niet op dagen en moesten we onverrichter zake huiswaarts keren.

In datzelfde jaar (2009) spraken we diverse malen af met persoon X en telkens kwam hij niet opdagen of belde hij vlak voor de afgesproken tijd af. Ook nu hadden Tom en ik het idee dat we voor niks zouden afzakken naar de plaats van de afspraak. Maar in de afgelopen 11 jaar was er in ieder geval een ding veranderd. Persoon X was aanwezig op de plek waar we hadden afgesproken.

De reden van het gesprek was dat X mij, via zijn advocaat, gevraagd had om de laster over hem ,die ik via mijn weblog verspreidde, van het internet te verwijderen. Daartoe was ik bereid mits hij persoonlijk aan mij zou bekennen dat hij geld van mijn moeder geleend had onder valse voorwendselen.

Na een gesprek van twee uur, gaf hij eindelijk toe dat hij inderdaad mijn moeder had voorgelogen en het geld niet gebruikt had voor de kwesties die hij aan mijn moeder (via een tussenpersoon) had voorgelegd.

Mijn eerste boeken op vakantie gelezen. Zonder dat ik wist waren de boeken met elkaar verbonden. Nina Weijers verwijst in haar debuut naar Kurt Vonnegut en laat elementen uit zijn roman doorschemeren in haar schrijfwerk.

Beide boeken met veel plezier in korte tijd uitgelezen. Beide schrijvers slagen er in de lezer bij de hand te nemen en te introduceren in een nieuwe wereld. Nina Weijers mixt de kunstwereld met de Maya kalender en Kurt Vonnegut mixt het bombardement op Dresden met de mogelijkheid om te reizen door de tijd via buitenaardse wezens.

Dit alles gecombineerd en onderbroken door wandelingen, fietstochtjes en geduik in de golven van de zee bij en op Terschelling.

Deze week mijn moeder aangemeld bij de CIZ (centrum indicatiestelling Zorg) . Ze ziet nog steeds kinderen die er niet zijn. Ze bakt pannenkoeken voor ze , schenkt limonade in en ging begin deze week om 20 uur nog even patat halen.

Tevens valt ze regelmatig om en loopt zo blauwe plekken en schrammen op. Deze week liet ze het gasfornuis ook even aan staan, dus we hebben de gaskraan ook dichtgedraaid.

Gelukkig heeft ze een psychiater die zijn taak zeer serieus neemt en haar al zo’n tien jaar kent. Ook hij was erg geschrokken over haar achteruitgang en heeft wat testjes gedaan en ook bloed laten prikken. Hierbij bleek dat het lithium percentage in haar bloed hoger dan normaal was. Ma had dus haar medicijnen niet goed ingenomen.

Vanochtend was ze weer helder, hoop dat dit aan zal houden, maar ben bang voor de nabije toekomst. Gelukkig zijn we met zijn vijfen en kunnen we de zorg goed verdelen.

6 weken lummelen in het vooruitzicht. Altijd fijn om tot het gilde van de onderwijzers te mogen behoren. Ben van plan veel boeken te gaan lezen, veel naar muziek te luisteren, films te kijken en natuurlijk van de buitenlucht te genieten.

De week eindigde met het beoordelen van een paar scripties en het belonen van twee studenten met een voldoende, zodat ze hun hbo diploma in ontvangst gaan nemen. Voor de een het opstapje naar de universiteit en voor de ander het begin van een carrière in de sales.

Grappig dat je de eerste student kon herkennen aan een doorwrochte scriptie met een goede bronvermelding en de tweede aan een verhaal met gaten die in de mondelinge toelichting met voldoende kennis van zaken dicht gemaakt konden worden.

Op zo’n moment ben ik altijd blij dat ik een collega examinator naast me heb zitten die het hoofd, hart en handen principe goed weet toe te passen en de student in kwestie niet alleen afrekent op zijn/haar schriftelijke vaardigheden. Na zo’n sessie keer ik fluitend huiswaarts.