Naar aanleiding van de film: a complete unknown ben ik weer gaan luisteren naar het oeuvre van Bob Dylan. Ik ga al zijn albums dit jaar weer beluisteren en het boek: Bob Dylan all the songs doorlezen. Deze week de albums: Bob Dylan en freewheeling Dylan geluisterd. Dit is ook de muziek van de film.
Vandaag de dag begonnen met 10 km rennen door de buurt. Ik doe dit altijd nog met veel plezier. Daarna weer even in open water gezwommen. Temperatuur inmiddels 7,5 graden Celsius. Wel wetsuit aan. Na douchen en een boterham naar Kriterion gewandeld en daar de film Alpha gezien. Vader en zoon Scholten van Asschat spelen feitelijk zichzelf in een drama op de ski-piste. Het is een boeiend geheel. We pakken nog een pintje op een terras in de buurt en sluiten de dag af met een dankbaar gevoel.
Vandaag van Coevorden naar Gramsbergen gelopen. Heerlijk weertje!
Vandaag wandelde Anita en ik in een schitterend zonnetje door het Drentse landschap. Van Nieuw Amsterdam naar Coevorden ging de tocht. Eindeloze klei- en veengronden om ons heen, waarop de tractoren naar hartelust heen en weer reden. Veel kleine vogeltjes om ons heen, koolmezen, pimpelmezen, vinken en een winterkoninkje. Langs de route hingen overal nestkastjes. We liepen vandaag circa 20 km en overnachten in het prachtige kasteel van Coevorden.
Met Sander naar de film geweest. We zagen elkaar het laatst op mijn verjaardag. Tijd dus voor een film en een kopje thee. Deze film ging over een groep gedetineerden die samen toneelspelen. De rollen worden door echte gedetineerden gespeeld(uit de sing sing gevangenis) en dat maakt de film levensecht. Je verwacht steekpartijen en intimidatie, maar niets van dat alles. De film zit goed in elkaar en er weinig vals sentiment. Mooi inkijkje in het uitzichtloze bestaan van gedetineerden.
Milou van Beek schreef dit boek en ik las het met veel plezier. Het boek handelt over de opvoeding van kinderen en hoe deze opvoeding ook invloed heeft op je eigen gedrag. Het boek behandelt tien thema’s en laat telkens een deskundige aan het woord. De onderliggende boodschap is dat je beïnvloed wordt door de informatie die in je onderbewustzijn is doorgegeven vanuit vorige generaties. Elke opvoeder wil het beter doen dan zijn ouders, maar is daar lang niet altijd in staat toe. Het vereist dus introspectie als je kind je confronteert met zaken die jij hebt meegenomen vanuit je eigen opvoeding.
Als ik dit alles lees, baal ik er enorm van dat ik deze informatie niet tot me genomen had toen ik zelf nog kleine kinderen had. Nu kan ik mijn gedrag ten opzichte van mijn kinderen niet meer bijsturen. Wat ik wel kan doen is het gesprek aangaan met mijn kinderen over hoe zei de opvoeding hebben ervaren en wat er volgens hen onbewust is doorgegeven. Dit is geen gemakkelijk gesprek, maar ik hoop in de komende tijd op dit gebied stappen te zetten.
Lees je dit en heb je toevallig nog kleine kinderen onder je hoede, doe je voordeel met dit mooie boek!
Volgens het RWS was de temperatuur van het water aan de Borneokade 6,6 graden Celsius. Het was schitterend weer en ik heb mijn wetsuit aangetrokken om weer een rondje te maken. Circa 15 minuten heb ik het volgehouden. Mijn voeten en handen werden wel erg koud!
Een moderne mysticus1 in de traditie van Jezus van Nazareth. Dat is de kapstok voor mijn verhaal. Vanaf mijn 12e las ik verhalen over Tecumseh, Winnetou, Arendsoog, Koning Arthur, the lord of the rings, Alexander de Grote, Narnia en de Griekse goden. Ik was een dromer en liet me op mijn 16e dopen in de Heilige geest en begon me te verdiepen in het christelijke geloof. Ik zat in een blije gemeente en ontmoette daar mijn levenspartner Anita. Het was liefde op het eerste gezicht. We maakten 2 kinderen en tot op heden zijn we met elkaar in gesprek en hanteren de spreuk: lobi da basi(liefde is de baas).
In het kader van de inwijdingsweg van de mysticus ging ik leren luisteren naar mijn innerlijke stem en ontwikkelde liefde voor mezelf. Ik kreeg veel zelfvertrouwen en wist te putten uit de onuitputtelijke bron van christusenergie. Ik kreeg antwoorden op uitdagingen in mijn slaap, al dan niet ingefluisterd door mijn beschermengel.
In mijn baan in het onderwijs zette ik me in voor de leerling die ik voor mijn neus kreeg. Op het hbo daagde ik de studenten uit om hun comfortzone te verlaten en op zoek te gaan naar hun drijfveren. Ik was en ben een docent die niet voor een gat te vangen is en zoek graag naar creatieve oplossingen. Mijn collega’s stimuleerde ik om te doen waar ze goed in waren en ik gaf ze het vertrouwen om hun werk naar eigen idee in te richten.
Ik promoveerde op een proefschrift over het sociaal netwerk van student ondernemers2. Tijdens het schrijven van dit proefschrift kwam ik er ook achter hoe belangrijk het is dat je een gevarieerd netwerk opbouwt en mensen om je heen verzameld die je kunnen inspireren en niet alleen maar met je meepraten.
Tevens ben ik karaoke-master en weet door middel van zang en muziek mensen met elkaar te verbinden. Een meerjarig project in Oost-Europa kwam mede van de grond doordat we regelmatig samen zongen.
Natuurlijk ben ik ook een zoon van mijn vader en moeder en heb ik drie broers en een zus. Het meest basale netwerk dat je maar kunt bedenken. Met mijn moeder had ik een goede band, ik leerde van haar te vertrouwen in mijn medemens. Tijdens mijn leven bleken er ook mensen te zijn die je eigenlijk niet kon vertrouwen, maar in de basis is dit mijn uitgangspunt gebleven. Mijn broers en zus zie ik regelmatig.
Ik beoefen regelmatig yoga(Critical Alignment), ren twee keer per week hard (7km), zwem circa 40 x per jaar 1km in open water, lees bijna elke week een boek, ga elke week een keer naar de bioscoop(Cineville), bezoek jaarlijks meer dan 10 popconcerten, heb al 25 jaar een seizoenskaart bij Ajax en ga elk jaar met mijn kinderen naar het Lowlands festival. Ook zie ik mijn kleinkinderen Mia en Aida elke week.
Dat ben ik dus…
Rondje Naardermeer gelopen met Michael. Prachtig weer en onderweg een vijftal reeën gespot. Leuk om weer een dagje te hebben gewandeld. Voor het eerst met mijn nieuwe schoenen gelopen. In het weiland was het nog wel erg modderig!
ik werd vanochtend wakker met een nieuw inzicht. Wat heb ik toch met diploma’s? Laatst volgde ik een cursus Reiki, maar hoefde het certificaat niet te hebben. Waarom toch?
In mijn leven heb ik veel diploma’s gehaald: zwemdiploma, scheidsrechtersiploma, Atheneum, PABO, diploma godsdienst onderwijs, master of business study’s en als klap op de vuurpijl PHD dr. Entrepreneurship. Dit laatste diploma is het meest indrukwekkend, grote namen, dikke handtekeningen en een zegel van de universiteit. Maar ja wat moet je met al dat papier?
Mijn vader had geen diploma’s. Door omstandigheden en zijn gezondheid lukte het hem niet een schoolopleiding af te maken en zo moest hij overal onder aan de ladder beginnen en keek hij gefrustreerd op naar zijn bazen die wel gestudeerd hadden. Hij stimuleerde zijn kinderen dan ook om diploma’s te gaan halen. Ik wilde mijn vader graag een plezier doen en ging voor het hoogst haalbare in die tijd: gymnasium!
In 3 gymnasium geraakte ik echter in een crisis. Ik kon het niet verwerken als ik een slecht cijfer haalde en kreeg buikpijn. Mijn moeder nam me mee naar de dokter en die zei dat ik een maagzweer zou krijgen als ik zo doorging. Hij raadde me aan warme melk te drinken en vroeg naar bed te gaan. Dat laatste was geen probleem, door mijn krantenwijk stond ik elke dag om 5:30 uur op.
Mijn moeder bedacht toen dat het wellicht een oplossing zou zijn als ik met haar meeging naar haar geloofsgemeenschap. Ik stond daar wel voor open en het bleek een match. Het voelde als thuiskomen. Er was een vrolijke sfeer en er werd veel gezongen. Ook bestond de gemeenschap voor een groot gedeelte uit jonge mensen. Ik dompelde mij onder in het evangelie (zonder diploma) en in deze omgeving bleek een opleiding niet veel waard(vertrouw op de Heer met geheel uw hart en steun op uw eigen inzicht niet, was een van de liedteksten). Inspiratie vanuit de geest stond voorop. Ik liet me dopen in de heilige geest en begon op mijn 16e aan mijn spirituele reis.
Ik zakte af naar het Atheneum en haalde mijn diploma met twee vingers in mijn neus. In zijn memoires schreef mijn vader dat ik koos voor een pretpakket en mijn talent verkwanselde. Ik koos vervolgens voor de PABO en haalde hier ook mijn diploma, maar leerde het meest van mijn medestudenten en de hartelijke manier waarop zij mij in hun midden ontvingen. De PABO was een kleine gemeenschap met een grote knuffelfactor. Precies wat ik toentertijd nodig had. Aan het einde van de opleiding werd een van de studenten getroffen door Botkanker. Hij verschrompelde voor onze ogen. Als jong gelovige meende ik er goed aan te doen hem met olie te zalven en bad ik voor hem om het tij te keren. Het mocht niet baten. Kees (de student in kwestie) verruilde het aardse voor het Hemelse. Ik was enorm verdrietig en teleurgesteld dat ik hem niet had kunnen redden. Mijn geloof was waarschijnlijk nog niet sterk genoeg. Het afscheid van Kees was heel liefdevol en in de loop der jaren meende ik hem nog af en toe te zien. Hij is nog steeds niet uit mijn hart verdwenen!
Dat een gediplomeerde docent niet meteen een goede docent is bleek al gauw. Ik had grote moeite om orde in de klas te houden en raakte zwaar teleurgesteld in mijzelf. Toch hield ik vol dat mijn roeping in het onderwijs lag en maakte een overstap naar het middelbaar onderwijs, waar ik leerde dat een dosis humor onontbeerlijk is om te kunnen overleven voor de klas. Aan mijn diploma had ik weinig gehad. Kennis is macht, maar zonder gevoel(aanvoelen) kom je niet waar je wezen moet!
Ik leerde in deze tijd naar mijn innerlijke stem luisteren en groeide in mijn vak. Ik stapte over naar het MBO-college waar ik een door de wol geverfde leraar werd en respect afdwong van mijn leerlingen en collega’s. Ik kwam in een flow en durfde mij kwetsbaar op te stellen. Ook hier genoot ik van de kleine gemeenschap waar ik deel van uitmaakte en voelde me geliefd en gewaardeerd. Uiteindelijk stapte ik begin deze eeuw over naar het HBO en haalde mijn masterdiploma binnen zodat ik gekwalificeerd les kon geven. Een mooi verhaal over het schrijven van een scriptie is te vinden in het boek rooksignalen van Marian Donner. Zij is doodongelukkig binnen het huidige onderwijsstelsel, maar vindt via de steun van een wereldvreemde professor haar weg naar de top.
Afijn ik had het over de waarde van een diploma. Mijn laatste diploma haalde ik in 2019, mijn PHD. Inmiddels was mijn vader overleden en was dus niet aanwezig bij de uitreiking. Ik wist de plechtigheid naar mijn hand te zetten door mijn onorthodoxe manier van communiceren en heb eigenlijk het meest genoten van de speeches van de hoogleraren die mij begeleid hadden in dit traject. De een roemde mij vanwege het feit dat ik mijn comfortzone voortdurend blijf uitbreiden en de ander wees op mijn grote zelfvertrouwen. Deze complimenten waren mij eigenlijk meer waard dan het diploma dat ik uitgereikt kreeg.
Het gaat hierbij om dingen die je niet uit de boeken kunt leren, maar enkel kunt verwerven door het leven aan te gaan. In mijn lessen op het HBO heb ik dan ook mijn studenten uitgedaagd om hun comfortzone te verlaten en op zoek te gaan naar hun innerlijke drijfveren. In mijn ogen is dit waardevoller dan alle diploma’s die je in je leven op elkaar kunt stapelen. Ik realiseer me dat ik hier wellicht iets te kort door de bocht ga, maar ik wil mijn betoog graag afsluiten met een verwijzing naar het boek van Robert Fulghum: All I really needed to know I learned in Kindergarten. Dit is de opsomming die hij daar maakt:
Ik ga het boek nogmaals lezen, maar onthoud alvast goed: warm cookies and cold milk are good for you!
