Deze week was het erg wennen voor mijn moeder in het verzorgingshuis de Schutse. Ze beschouwde het nog niet als haar nieuwe woning en ondernam een aantal pogingen om thuis te slapen of de was te doen. Een van de pogingen was om 3 uur snachts en de ander om 7 uur in de morgen. In beide gevallen mochten we haar ophalen en weer terugbrengen.

Vanuit de verpleging werd heel liefdevol gereageerd en ook arts en psychiater zoeken naar wegen om via medicatie haar onrust weg te nemen. Ondertussen snijdt ze ontbijtkoek voor haar imaginaire kinderen en stopt ze mijn overleden vader toe. Om weglopen te voorkomen wordt ze nu in de nacht op een afgesloten afdeling geplaatst en overdag zit ze gewoon in haar huisje op nummer 8.

Door de Corona zijn de activiteiten voor de dagbesteding tot een minimum beperkt en doen we als kinderen onze uiterste best om voor wat entertainment te zorgen. Ik hoop dat we in de komende weken een modus zullen vinden om mijn moeder in een nieuw ritme te brengen en wil haar in ieder geval snel introduceren bij een nieuwe telg in onze familie Aida!

Deze week stond in het teken van de verhuizing van mijn moeder naar het verzorgingshuis de Schutse. Ze was aan het begin van de week heel druk met het opruimen van haar huis en het schoonvegen van haar straatje. ‘Snachts zag ze mijn vader en een handjevol kinderen (allemaal waanbeelden).

De verhuizing ging in etappes. Zaterdag een groot gedeelte van de spullen. Woensdag de definitieve inhuizing met gesprekken met het zorgpersoneel en de arts van het huis. De rest van de week de finishing touch met telefoonaansluiting en het ophangen van schilderijtjes. Het lijkt er op dat ze inmiddels geland is.

Mijn moeder bouwde vanmiddag zo’n beetje haar eigen gevangenis. Voor het eerst sinds ze valgevoelig is werd ik gebeld door de alarm centrale. Bij aankomst op de plaats van het onheil bleek een te voortvarend aangepakt schoonmaakproject de oorzaak van het feit dat mijn moeder niet meer overeind kon komen.

Gelukkig viel de schade mee en konden we haar uit deze penibele situatie bevrijden. Inmiddels hebben we een plek gevonden voor mijn moeder waar ze 24 uur zorg kan ontvangen en gaan we haar daar in de loop van volgende week naar toe verhuizen.

Voor haar komt er dan een einde aan een periode van 60 jaar wonen op hetzelfde adres. Met pijn in ons hart brengen we haar naar een verzorgingshuis. Haar psychische en fysieke situatie maakten deze stap echter noodzakelijk. Ik ben benieuwd wat de toekomst brengt!