Deze week de pil van Jonathan Littell uitgelezen. Het was een heftig verhaal over het leven van een hooggeplaatste officier in het Duitse leger, betrokken bij de werkkampen in de jaren 40-45. De officier in kwestie was nogal getroebleerd in zijn persoonlijk leven en wordt daarnaast in zijn werksituatie betrokken bij verschrikkelijke situaties met betrekking tot het ombrengen van Joden. We reizen door Oekraïne, Rusland, Berlijn, Auschwitz’ en diverse andere plekken. Het leven van de hoofdpersoon schuurt aan dat van mensen als Eichmann, Hess en andere topstukken van de Nazi’s uit deze periode.

Het boek blijft tot aan het einde toe boeien en laat je in ontzetting achter. Dat iemand zoveel kan meemaken in een periode van vijf jaar is nauwelijks te bevatten. Je krijgt inzicht in de redenaties van een aanhanger van het nationaal socialisme en de beestachtige beslissingen die in een oorlogssituatie genomen kunnen worden. Je krijgt ook een beeld van de verschillende types mensen die in deze periode achter de schermen meegewerkt hebben aan de Endlösung van de Joden.

Afgelopen weken twee boeken van Arnon gelezen. Een verzameling van essays over boeken van anderen en een boek over de vluchtelingen problematiek. De essays betroffen veel boeken van Coetzee, Reve, Hermans en andere grootheden. Mooie beschouwingen. Het boek over de vluchtelingen deed me meer. Arnon verhaalt van zijn reizen door Europese opvang centra en schildert de uitzichtloze situatie van velen. Hij heeft het over barakken en reisbegeleiders. Hij laat zien dat er heel wat geld gemoeid is met de zoektocht naar een beter leven in de Europese unie, maar dat dit beter leven vooral bestaat uit wachten in veelal barre omstandigheden. Dit wachten lijkt altijd nog beter dan het verblijven in het land van herkomst. Hij eindigt zijn verhaal met een lofzang op het Nederlands paspoort. Een boek dat je deze zomer absoluut moet lezen!