De afgelopen dagen meer dan 80 km gefietst. Naar Loes in Monnickendam en terug en naar Hoorn met de trein en daar op stagebezoek. Fiets op de trein en terug met de wind in de rug naar Amsterdam. Onderweg veel vogels met jongen gezien, ganzen, eenden en zwanen zwommen rond in de polder. Vooral de ganzen hebben 10 tallen jongen uitgebroed. Echt gaaf om te zien! Ook veel boterbloemen langs de kant van de weg.
Afgereisd naar Zeeland, een goede vriendin van ons opende een café aldaar in de jachthaven: het zeevarken.
Het was een lange reis, maar erg leuk om te zien waar ze een nieuw avontuur begint! Ik kan het erg waarderen als mensen weer een nieuwe uitdaging aangaan. Om haar werk nog beter uit te voeren is ze een crowdfunding campagne gestart, wellicht vind je het leuk haar te steunen.
Rond 2010 maakte ik ism AT5 vier series van het programma Elevatorpitch (2008-2010). In 2009 zaten we met de minor ondernemerschap in het voormalige ABN gebouw Duintjer CS en namen we de serie daar op. Ik werd voor deze serie geïnterviewd. Ik probeer duidelijk te maken wat het belang van een goede pitch is. Leuk om weer terug te zien!
Deze week werd ik met deze song van Stef Bos geconfronteerd en moest gelijk denken aan een van mijn eerste optredens voor een onderwijspubliek, nml de leerlingen van het Augustinus College in Amsterdam. Ik bleek nog een opname te bezitten van dit gedenkwaardige moment. Enjoy!
8 studenten die ik vorig jaar begeleid had kregen hun diploma uitgereikt. Het was een feestelijke bedoening! Op de foto’s een aantal malen Danielle en Demi, die ik mocht begeleiden tijdens hun afstudeerstage bij het NIMA. Ook nam ik afscheid van Jimmy Beentjes die ik zowel tijdens zijn stage als bij zijn afstuderen begeleidde. Hij leverde o.a. een mooie website op in het bedrijf van zijn vader: https://beentjesgroentebroers.nl/
Naar aanleiding van het boekenweekgeschenk van Gerwin van der Werf las ik zijn boek over een beginnende wiskunde lerares op het VMBO. Ik was vooral geïnteresseerd vanwege het feit dat ik zelf in 1984 als leraar kantoorpraktijk op het VMBO(toen nog LBO) mijn carrière in het onderwijs begon. Het boek geeft inzicht in veel zaken waar ik als beginnend docent mee worstelde, leerlingen die het lokaal afbraken en leerlingen die ik het klaslokaal uitstuurde. Ook ik werd geconfronteerd met de barre levensomstandigheden van sommige leerlingen en ging net als de docent uit het boek op huisbezoek. Zo intiem als de lerares met een van de leerlingen wordt is mij nooit overkomen, maar ik heb om me heen leraren verliefd zien worden op hun kroost. Wel ging ik op een gegeven moment met mijn mentorklas uit de Bijlmermeer uit eten bij een pizzeria, ik was een beetje in de veronderstelling dat de leerlingen voor zichzelf zouden betalen, maar aan het eind van de rit moest ik een betaalcheque van 200 gulden uitschrijven en dat was een rib uit mijn lijf en gelijk een mooi leermoment.
Samenvatting boek via ChatGPT: “De droomfabriek” is een roman van Gerwin van der Werf die zich afspeelt op een vmbo-school in een achterstandswijk. Het verhaal volgt Josie, een 32-jarige vrouw zonder leservaring, die wiskundedocent wordt op deze school. Ze ondervindt grote moeite met orde houden in de klas, vooral door de brutale leerling Carmen uit 3A, die regelmatig te laat komt, geen huiswerk maakt en zestigduizend volgers op Instagram heeft. (bookbreak.nl)
Ondanks de uitdagingen probeert Josie een betekenisvolle band op te bouwen met haar leerlingen. Carmen vraagt op een gegeven moment om bijles bij Josie thuis, wat leidt tot een complexere relatie tussen docent en leerling. Het verhaal belicht de problematiek binnen het onderwijs, zoals kansenongelijkheid en de moeilijke thuissituaties van sommige leerlingen.(stoerleesvoer)
“De droomfabriek” biedt een ontroerend en schrijnend beeld van een falend onderwijssysteem en de impact daarvan op zowel docenten als leerlingen. Het boek benadrukt de uitdagingen waarmee onderwijsprofessionals worden geconfronteerd en de veerkracht die nodig is om in moeilijke omstandigheden te blijven streven naar het beste voor hun leerlingen.(bookbreak.nl)
Vandaag las ik een artikel in de bijlage bij de Trouw van 15 maart(zie foto’s). Hierin wordt gereflecteerd op het schrijven van een scriptie voor een master opleiding. De discrepantie tussen het knellende kader van de opdracht en de intentie om een creatieve, buiten de box denkende professional op te leiden wordt hier aan de tand gevoeld.
Zelf was ik 45 jaar oud toen ik mijn scriptie schreef en ik had er veel lol in. Bij de gemeente Almere deed ik onderzoek naar de ondernemendheid van het college van B&W. Ik interviewde o.a. burgemeester Jorritsma en volgde de wethouder van economische zaken gedurende een korte periode. Ik had van te voren niet verwacht dat ik zoveel lol zou beleven aan het mastertraject, maar de hoogleraren waren zeer inspirerend en mijn collega studenten zetten hun beste beentje voor. Mijn scriptie werd beoordeeld met een 7.
In maart 2013 startten we op de HvA o.l.v. Wendy Vos met een koor. Het was een bescheiden koor van circa 10 man/vrouw. In 2016 nam Marleen Spierings het stokje over en bestond het koor uit circa 15-20 man/vrouw. We zongen met veel plezier en werden een hechte club. Na corona was het lastig om weer een doorstart te maken. Koren waren de zgn superverspreiders van het virus en je merkte dat er her en der wat aarzeling was. Marleen besloot het koor vaarwel te zeggen en in 2022 werd Titia Bloemhof onze koordirigent. Eind 2024 nam de deelname aan het koor af. We zongen geregeld met 5-6 man/vrouw en besloten dat het tijd was om het koor vaarwel te zeggen. Deze week namen we afscheid van Titia met een etentje en een zangsessie bij the Duke of Tokyo. Het was een mooie afsluiting van een inspirerende periode.
Voor mijn promotie in 2019 trad het HvA koor op met een prachtige uitvoering van: With a little help of my friends.
ik werd vanochtend wakker met een nieuw inzicht. Wat heb ik toch met diploma’s? Laatst volgde ik een cursus Reiki, maar hoefde het certificaat niet te hebben. Waarom toch?
In mijn leven heb ik veel diploma’s gehaald: zwemdiploma, scheidsrechtersiploma, Atheneum, PABO, diploma godsdienst onderwijs, master of business study’s en als klap op de vuurpijl PHD dr. Entrepreneurship. Dit laatste diploma is het meest indrukwekkend, grote namen, dikke handtekeningen en een zegel van de universiteit. Maar ja wat moet je met al dat papier?
Mijn vader had geen diploma’s. Door omstandigheden en zijn gezondheid lukte het hem niet een schoolopleiding af te maken en zo moest hij overal onder aan de ladder beginnen en keek hij gefrustreerd op naar zijn bazen die wel gestudeerd hadden. Hij stimuleerde zijn kinderen dan ook om diploma’s te gaan halen. Ik wilde mijn vader graag een plezier doen en ging voor het hoogst haalbare in die tijd: gymnasium!
In 3 gymnasium geraakte ik echter in een crisis. Ik kon het niet verwerken als ik een slecht cijfer haalde en kreeg buikpijn. Mijn moeder nam me mee naar de dokter en die zei dat ik een maagzweer zou krijgen als ik zo doorging. Hij raadde me aan warme melk te drinken en vroeg naar bed te gaan. Dat laatste was geen probleem, door mijn krantenwijk stond ik elke dag om 5:30 uur op.
Mijn moeder bedacht toen dat het wellicht een oplossing zou zijn als ik met haar meeging naar haar geloofsgemeenschap. Ik stond daar wel voor open en het bleek een match. Het voelde als thuiskomen. Er was een vrolijke sfeer en er werd veel gezongen. Ook bestond de gemeenschap voor een groot gedeelte uit jonge mensen. Ik dompelde mij onder in het evangelie (zonder diploma) en in deze omgeving bleek een opleiding niet veel waard(vertrouw op de Heer met geheel uw hart en steun op uw eigen inzicht niet, was een van de liedteksten). Inspiratie vanuit de geest stond voorop. Ik liet me dopen in de heilige geest en begon op mijn 16e aan mijn spirituele reis.
Ik zakte af naar het Atheneum en haalde mijn diploma met twee vingers in mijn neus. In zijn memoires schreef mijn vader dat ik koos voor een pretpakket en mijn talent verkwanselde. Ik koos vervolgens voor de PABO en haalde hier ook mijn diploma, maar leerde het meest van mijn medestudenten en de hartelijke manier waarop zij mij in hun midden ontvingen. De PABO was een kleine gemeenschap met een grote knuffelfactor. Precies wat ik toentertijd nodig had. Aan het einde van de opleiding werd een van de studenten getroffen door Botkanker. Hij verschrompelde voor onze ogen. Als jong gelovige meende ik er goed aan te doen hem met olie te zalven en bad ik voor hem om het tij te keren. Het mocht niet baten. Kees (de student in kwestie) verruilde het aardse voor het Hemelse. Ik was enorm verdrietig en teleurgesteld dat ik hem niet had kunnen redden. Mijn geloof was waarschijnlijk nog niet sterk genoeg. Het afscheid van Kees was heel liefdevol en in de loop der jaren meende ik hem nog af en toe te zien. Hij is nog steeds niet uit mijn hart verdwenen!
Dat een gediplomeerde docent niet meteen een goede docent is bleek al gauw. Ik had grote moeite om orde in de klas te houden en raakte zwaar teleurgesteld in mijzelf. Toch hield ik vol dat mijn roeping in het onderwijs lag en maakte een overstap naar het middelbaar onderwijs, waar ik leerde dat een dosis humor onontbeerlijk is om te kunnen overleven voor de klas. Aan mijn diploma had ik weinig gehad. Kennis is macht, maar zonder gevoel(aanvoelen) kom je niet waar je wezen moet!
Ik leerde in deze tijd naar mijn innerlijke stem luisteren en groeide in mijn vak. Ik stapte over naar het MBO-college waar ik een door de wol geverfde leraar werd en respect afdwong van mijn leerlingen en collega’s. Ik kwam in een flow en durfde mij kwetsbaar op te stellen. Ook hier genoot ik van de kleine gemeenschap waar ik deel van uitmaakte en voelde me geliefd en gewaardeerd. Uiteindelijk stapte ik begin deze eeuw over naar het HBO en haalde mijn masterdiploma binnen zodat ik gekwalificeerd les kon geven. Een mooi verhaal over het schrijven van een scriptie is te vinden in het boek rooksignalen van Marian Donner. Zij is doodongelukkig binnen het huidige onderwijsstelsel, maar vindt via de steun van een wereldvreemde professor haar weg naar de top.
Afijn ik had het over de waarde van een diploma. Mijn laatste diploma haalde ik in 2019, mijn PHD. Inmiddels was mijn vader overleden en was dus niet aanwezig bij de uitreiking. Ik wist de plechtigheid naar mijn hand te zetten door mijn onorthodoxe manier van communiceren en heb eigenlijk het meest genoten van de speeches van de hoogleraren die mij begeleid hadden in dit traject. De een roemde mij vanwege het feit dat ik mijn comfortzone voortdurend blijf uitbreiden en de ander wees op mijn grote zelfvertrouwen. Deze complimenten waren mij eigenlijk meer waard dan het diploma dat ik uitgereikt kreeg.
Het gaat hierbij om dingen die je niet uit de boeken kunt leren, maar enkel kunt verwerven door het leven aan te gaan. In mijn lessen op het HBO heb ik dan ook mijn studenten uitgedaagd om hun comfortzone te verlaten en op zoek te gaan naar hun innerlijke drijfveren. In mijn ogen is dit waardevoller dan alle diploma’s die je in je leven op elkaar kunt stapelen. Ik realiseer me dat ik hier wellicht iets te kort door de bocht ga, maar ik wil mijn betoog graag afsluiten met een verwijzing naar het boek van Robert Fulghum: All I really needed to know I learned in Kindergarten. Dit is de opsomming die hij daar maakt:
Ik ga het boek nogmaals lezen, maar onthoud alvast goed: warm cookies and cold milk are good for you!
Vandaag met behulp van de AI tool Heygen.com een video podcast gemaakt over hoe ik met studenten omging bij de minor management van creativiteit en innovatie (#hva). Deze podcast is gemaakt op basis van een pagina op mijn weblog: Diep geraakt door studenten MMCI | Martin Haring Het was even puzzelen, maar ik vond het een grappig resultaat!