Dit weekend twee boeken gelezen. Van Lale Gul, Ik ga leven en van Guus Kuijer, het doden van een mens. Beide boeken waren Godsdienst gerelateerd, Lale Gul beschrijft haar ervaringen met de wetgeving/traditie van de Islam en Guus Kuijer schrijft over het Godsbeeld dat in de 16e eeuw ontstond tijdens de reformatie en vooral hoe dat uitgedragen werd door Calvijn.
Beide boeken hebben gemeen dat ze de cultuur van de angst bespreken, de moeder van Lale Gul probeert haar dochter tegen de boze invloeden van de westerse buitenwereld te beschermen en Calvijn beschermt zichzelf door elke twijfel die er over de interpretatie van de schrift bestaat de kop in te drukken en mensen die het niet eens met hem zijn op de brandstapel te doen belanden.
Aan het einde van zijn boek schrijft Guus Kuijer dit over God:” God wil verheffen, niet vernederen. Hij wil geen angst aanjagen, maar liefhebben. Hij wil niet neerdrukken, maar enthousiasmeren. Hij sluit zich niet af, maar maakt zich toegankelijk. Hij blaast ons zijn geest in. Je kunt hem overal ontmoeten. Hij staat ons onze vergissingen toe. Hij bevordert de ontwikkeling van ons denken.” Dit is het Godsbeeld dat de hoofdpersoon uit Kuijers boek aanhangt en waar hij in zijn tijd niet mee kon wegkomen.
Lale Gul omarmt dit Godsbeeld ook, maar zij kan er in deze tijd tevens niet mee wegkomen. Het blijkt dat eeuwen na de zogenaamde reformatie nog steeds door vele mensen het beeld van God (Allah) aangehangen wordt waarbij er geen plaats is voor vertrouwen maar waar angst en wantrouwen de dienst uitmaken. Jammer!
