Martin Haring

Vandaag mijn moeder herdacht. We waren met een groep van circa 100 man, familie, vrienden en andere belangstellenden. Mijn broers en zus spraken vanuit het hart en daardoor was er een positieve vibe. Onze kwetsbare opstelling sloeg over naar onze familieleden en vrienden. Ook de woorden van mijn zoon Jonathan(oudste kleinkind) en het gedicht van mijn broers dochter, Iris (jongste kleinkind) deden de harten smelten.

Daarnaast draaiden we mooie muziek en lieten een keur van foto’s de revue passeren. Alles combinerend maakte dat we een mooi beeld van onze moeder kregen, als een sociaal, vrolijk, en liefdevol mens. Ze kon niet stilzitten en kon het niet laten anderen een handje te helpen. Ik keerde moe en voldaan naar huis. Een periode is afgesloten.

Aan mijn lieve oma,

Ik wist me in jouw huis
Altijd gepast te plaatsen
Het bracht me rust
Bloemen in simpele vazen

Ik denk aan het grote trappenspel
Dat achter de gordijnen dwaalde
En je na feestelijk dineren
Routineus tevoorschijn haalde

Je gaf me koekjes en thee
Die ik gulzig verorberde
Met bungelende beentjes
Luisterde ik of vertelde

Het kleed, de klok, het krukje
Zo incomplex was het leven
Een appelkoek op een schotel
Al was het maar voor even

Oma jij hebt al je goedheid
Gegeven aan de wereld
Als een redder van allen
Dat is wat je had gewild

Ochtengymnastiek op de overloop
Thee met sinaasappelsap
Kunstwerkjes van puntenslijpsel
Dropjes in boterhamzak

Je bereidde dagelijks
Gemoedelijke harmonie
Als liefde en immense kracht
Leef je nu in mijn fantasie

Gedicht Iris

Op 7 januari is mijn moeder overleden in het verzorgingshuis. Ze was helemaal op. De laatste maanden ging ze al langzaam achteruit en begin januari viel ze 2x op haar hoofd en moest even naar het ziekenhuis. Daar konden ze weinig voor haar doen en zodoende kwam ze weer terug op haar kamer, medicijnen en voeding ging er niet meer in en na de eerste toediening van morfine verliet de geest het lichaam. Ik had die middag nog voor haar gezongen en haar bedankt voor alle liefdevolle zorgen. Ze keek toen al door me heen en was niet meer in staat te spreken. Na 90 jaar is het mooi geweest!

Aanstaande woensdag kijken we terug op haar leven en halen we herinneringen op. Onze moeder stond altijd voor ons klaar en had een positieve kijk op het leven. Het zal even wennen zijn om zonder haar door het leven te gaan. We zullen haar niet licht vergeten!

Vannacht is er weer voor miljoenen euro’s aan vuurwerk afgestoken. Zelf heb ik geen pennie uitgegeven, maar als jochie van 14 stak ik op de overgang van 1974 naar 1975 een hoop vuurwerk af en ik kan me dus ook inleven in de lol die heel veel jongens aan dit fenomeen beleven. Ik kocht van mijn zuurverdiende krantengeld de nodige bommen en granaten en mijn broers deden hetzelfde. Mijn vader kocht voor ons grote explosieven in op zijn werk, geïmporteerd uit Duitsland, meen ik me te herinneren en daarmee onderscheidde we ons van onze buurjongens. We schoten vuurpijltjes uit de hand op elkaar af en gooiden strijkers over en weer.
Dit jaar hadden we weer eens ruzie gehad met het echtpaar Kwak. Zij waren de enige gepensioneerden in ons hofje in Slotervaart. Door de jaren heen schoten we wel eens een bal bij de mensen in de tuin en met veel gekanker kregen we die bal dan terug. Het afgelopen jaar hadden ze een bal van ons doorgesneden en mijn broer Tom en ik vonden dat het payback time was. Het echtpaar stond in de slaapkamer naar het vuurwerk te kijken en voor dit raam was een klein balkonnetje. Wij kwamen op het lumineuze idee om de zwaarste van onze bommen bij hun op het balkon te gooien. Na een paar keer oefenen lukte het ons en met een gigantische explosie ontplofte het vuurwerk voor het gezicht van het niets vermoedende echtpaar. Wij gingen die nacht vrolijk verder met het afsteken van vuurwerk en eindigden onze oudejaarsavond met het zoeken naar vuurwerk dat niet afgegaan was. We deden dit 4 uur in de ochtend en aangezien het geregend had legden we ons gevonden vuurwerk thuis op de kachel om te drogen. In de loop van 1 januari zouden we dit dan gaan afsteken. Het is een wonder dat in al die jaren dat we dit deden nooit een stuk vuurwerk op de kachel ontploft is.

Afijn life goes on en wij speelden vrolijk verder in onze kerstvakantie. Mijn moeder werd echter gebeld door mevrouw Kwak, haar man had die avond een lichte hartaanval gekregen en de schuld werd in onze schoenen geschoven. We ontkenden natuurlijk in alle toonaarden, maar moesten toch van onze moeder naar de familie toe om onze verontschuldigingen te maken. Ergens die week belden we/of ik aan bij de familie en mocht ik binnen komen om mijn hoofd te buigen en verontschuldigingen aan te bieden.
Het is nooit meer goed gekomen tussen ons en de familie Kwak!