Vanochtend las ik op mijn gemak de Volkskrant. Ik werd bedroefd van de column van Elena uit Ukraine, haar zoon Maks zit al maanden aan het front in Ukraine en het lukt haar niet om contact met hem te krijgen. Verscheurend om dit drama te volgen, ik hoop op betere tijden. Ik werd weer vrolijk van de column van Arnon Grünberg, hij glimlacht voor de vrede. Het artikel over de jongen met een Marokkaanse achtergrond en zijn zorgen voor transgender personen ontroerde mij. De column van Max Pam raakte mij zeer, hier is een wijs man aan het woord. Hij heeft geen oplossing voor handen, maar schetst wel een duidelijk beeld over wat er in/met Israël aan de hand is. Ik prijs me gelukkig omgeven te zijn door deze geluiden en behoud hoop op de zachte krachten in onze samenleving, wellicht tegen beter weten in.