Gisteren in het vondelpark geïnspireerd door een bevlogen optreden van cabaretier Dolf Jansen. Een van zijn thema’s betrof Maxime Verhagen en een interview in het Volkskrant magazine met bovenstaande kop. Verstand en gevoel blijven de mens al generaties boeien. Zelf behoor ik tot de “cogito ergo sum” generatie, dus het verstand kan mij af en toe redelijk in de weg staan.
Als docent had ik gisteren ook een mooie avond, want ook op educatief gebied gebeurde er van alles in het vondelpark. Ik zit al meer dan 25 jaar in het onderwijs, waarvan inmiddels 10 jaar in het HBO. Daarvoor heb ik les gegeven in het basisonderwijs, voortgezet onderwijs en MBO. Ik heb van het LBO, KMBO en niveau 1 onderwijs mogen genieten om geverfd door de wol op het HBO terecht te mogen komen. In 2005 heb ik mijn master gehaald en momenteel ben ik bezig met een phd traject. Wellicht mag ik mij een onderwijs expert noemen.
Zoals iedereen weet staat momenteel het hbo onder druk en is de regering bezig allerlei plannetjes te maken om het niveau te waarborgen. Een van de onzalige ideeën is de invoering van een landelijk examen. Ik kan u echter nu al zeggen dat dit het probleem niet zal oplossen! De enige die hier wel bij varen zijn toetsontwikkelaars als CITO. Maar goed ik ben hier al eerder tegen in de pen geklommen op dit blog.
In de jaren negentig gaf ik les op de MEAO. Het vak bedrijfsadministratie had ik onder mijn hoede en ik maakte vrienden onder mijn collega’s door leerlingen te laten zakken op een 4,4. Dit kon ik immers onderbouwen a.d.h.v. correctielijsten die tot op de punt nauwkeurig de fabricageboekhouding bij de leerlingen door de strot duwde. Inmiddels weet ik donders goed dat dit helemaal niets zegt over de capaciteit van een leerling en ben ik op heel andere dingen gaan letten. Uit mijn ervaring in het LBO weet ik dat het vooral de persoonlijke aandacht is waar de leerling naar snakt. Emotie staat hier boven de ratio. Als docent wordt je gedwongen om het gemis van emotionele begeleiding vanuit het thuisfront op te vangen door mee te bewegen met de leerling en hem voor je te winnen alvorens je iets aan rationele vaardigheden kunt bijbrengen. Voor mij was dit een leerschool die mij als docent nederigheid en discipline heeft bijgebracht. Nog steeds heb ik groot respect voor collega’s die met hart en ziel in dit soort onderwijs werken.
Hart en ziel is immers waar het allemaal om draait. Emotie en verstand dienen samen te gaan in het onderwijs, ook in het HBO onderwijs! De student dient uitgedaagd te worden door complexe opdrachten en hoort bij de oplossing van deze opdrachten begeleid te worden door bevlogen volwassenen, die hem/haar helpen om te ontdekken waar hij/zij goed in is. De student staat in een complexe werkelijkheid waarin hij zijn eigenheid dient te ontdekken om uit te groeien tot de professional die in staat is om met deze snel veranderende wereld om te gaan.
Landelijke examens gaan de student niet helpen, goede begeleiders op de werkvloer wel. Daar moet dus in geïnvesteerd worden! Niet alleen door masters aan te nemen, maar ook mensen uit de beroepspraktijk. De mix maakt het hbo immers aantrekkelijk. Zelf ben ik inmiddels manager van een klein(15 mensen) team en ben direct betrokken bij de opleiding van 150 studenten. De studenten dragen mij en mijn team op handen. Niet omdat we ze een diploma cadeau doen, maar omdat ze bij ons hard moeten werken en uitgedaagd worden het beste uit zich zelf te halen. We krijgen te horen dat ze nog nooit tijdens hun studie zo serieus genomen zijn en geholpen door betrokken docenten. Mooi dat we daarvoor een Europese prijs gewonnen hebben (european enterpise award, investing in skills).
Ik weet zeker dat dit soort dingen ook op andere hogescholen gebeuren, zelfs op de hogeschool in Holland. Doordat we echter te maken hebben met mega organisaties van 25.000 studenten en 5.000 personeelsleden is de zicht op de pareltjes uit het onderwijs aan het verdwijnen. Afgelopen week heeft mijn baas (Karel vd Toorn)ontslag genomen. Ik heb geen idee waarom. De afstand tussen de werkvloer en de top is gigantisch groot. Ik meen Karel te kennen als een integer mens met hart voor het onderwijs en de mensen die daarin werken. Ik begon hem echter pas recentelijk een beetje beter te leren kennen vanwege de affaire met de handenschuddende docent. Ik ga hem straks mailen om hem het beste wensen, maar ik vind het eigenlijk jammer dat het zo moet gaan.
“Klein binnen Groot” is de gebezigde spreuk in de mega instellingen. Zelf geloof ik daar ook erg in. Het is dan ook aan de kleine teams binnen de instellingen om te bewijzen dat er binnen het HBO goed werk gedaan wordt. Ik hoop dat we hier op korte termijn een manier voor gaan vinden om deze “kleine kwaliteit” aan het grote publiek te tonen.
Op 27 september organiseer ik samen met andere initiatiefnemers uit het onderwijsveld de conferentie “Whose crazy idea is it anyway” Ik hoop dat we hier een aantal eieren kunnen leggen die we in de komende tijd gaan uitbroeden en waarmee we onderwijsgevend Nederland kunnen verrassen. Wie doet er mee?
Team minor ondernemerschap ACE@HvA