zaterdag 1 juni mocht Mia afzwemmen. Samen met 16 andere kinderen stond ze in het zwembad van Naarden en liet ze zien dat ze haar mannetje staat. In de voorafgaande maanden had ze al aangetoond dat ze het varkentje kon wassen, dus ze stapte met veel zelfvertrouwen in het zwembad rond en legde de verplichte rondjes in het water af. Met veel trots toonde ze ons na afloop haar diploma en nam de cadeautjes in ontvangst.
Weer een tijdperk afgesloten!
Deze week naar het eerste concert van Anouk geweest met Tamar en samen met Rinke Furiosa gezien. Anouk startte haar show met: Wen d’r maar aan en zong verder o.a. ‘For Bitter or Worse’ en ‘When I Die’. Het Metropole orkest zorgde voor een mooie omlijsting van haar nummers, maar haar stem kwam bij mij keihard binnen. Ze zong prachtig en vol overtuiging en wist daardoor te raken. Ze keek ook kort terug op haar onverstandige uitspraken en haar vele echtgenoten. Vergeving stond daarbij centraal, alhoewel ze ook toegaf dat ze tegen haar 1e man (Postman) flink te keer is gegaan. Blijf niet in hangen in haat was de uitspraak die aan mij bleef kleven. Tamar en ik hadden lang geaarzeld of we wel moesten gaan, maar waren achteraf blij dat we deze, vooral kwetsbare, Anouk mochten meemaken. Het nummer Birds klonk in deze setting echt prachtig (Hele setlist)
Tamar en ik bezoeken Anouk (geboren in 1975) al sinds 1998, waar we haar voor het eerst bezochten in Vredenburg (Utrecht). Tamar 12 jaren oud. Sinds die tijd gaan we regelmatig samen naar Anouk. We zagen haar o.a. in AHOY, Gelredome, Lowlands en Paradiso. We waren ook bij haar trouwfeest in Den Haag op het Malieveld (2022). Aanstaande zaterdag hebben we kaarten voor haar rock-show in Ziggo dome en gaan we weer volop genieten!
Een andere powergirl zag ik deze week in de bios (studio K). Furiosa liet zich van haar stevigste kant zien in deze MadMax saga. Een prachtig spektakel dat ik ergens in de komende weken zeker nog een keer ga zien.
Het derde boek van Rob van Essen dat ik deze week gelezen heb. Eén goed geschreven verhaal over een leraar die geschorst worden vanwege nazi sympathieën en daardoor in aanraking komt met een groepje neonazi’s. Uit het verhaal blijkt ook dat hij een dochtertje heeft verloren en dit vertroebeld zijn beoordelingsvermogen. Het verhaal boeit tot het einde.
Afgelopen week ook getuige geweest het kampioenschap van de dames van DVVA4 en op de dijk naar Muiden langs een kudde schapen gereden.
Nadat ik het boek van Rob van Essen gelezen had (ik kom hier nog op terug), was ik benieuwd naar zijn non-fictie roman over de verzorgingsstaat. Hij neemt ons in deze roman mee naar zijn leven en ook weer naar zijn tijd in Amsterdam oost. Hij laat ons lezen hoe makkelijk het in de jaren 80 was om van een uitkering te leven en elke maand een nieuwe fiets te kopen voor 25 gulden bij een junk. Hij schildert een tijdsbeeld en opnieuw herken ik veel van de situaties die hij schildert.
Ook ik maakte gebruik van een uitkering in het begin van de jaren 80, echter een half jaar na mijn inschrijving wist ik mijn eigen werk te vinden in het onderwijs. Nu ben ik dan ook al 40 jaar werkzaam in deze sector. Rob ziet zichzelf als een kunstenaar (en terecht), hij is daar heel bescheiden over en realiseert zich dat hij enorm heeft kunnen profiteren van het destijds opgezette systeem. In dit boek reflecteert hij ook op de ontwikkeling van dit systeem en hoe het vertrouwen in de overheid veranderde in wantrouwen.
Hij schildert een duidelijk tijdsbeeld en geeft ook aan hoe de verzorgingsstaat veranderde richting de huidige participatie maatschappij. Door het lezen van zijn verhalen begrijp je ook heel goed dat de verzorgingsstaat van de jaren 80 geen duurzaam concept was. Ik vraag me af of de richting waarin de participatie maatschappij zich ontwikkeld wel duurzaam is, maar ook Rob van Essen heeft daarover zo zijn twijfels.
In dit boek wordt een tijdsbeeld goed in beeld gebracht en spaart de schrijver zichzelf niet en brengt hij zijn eigen rol als deelnemer van de verzorgingsstaat eerlijk in beeld.
1e pinksterdag in Utrecht mooie optredens bijgewoond van Tim Knol en Roosbeef. Vooral het optreden van Roos Rebergen was indrukwekkend. Samen met het sunsun orchestra (strijkers) gaf ze een semi-akoestisch optreden. Ze zijn nog bezig met try-outs, maar het klinkt al echt heel goed. In december gaan we ze nog een keer zien in Vredenburg, zie er nu al naar uit!
Boek van Rob van Essen vandaag uitgelezen. Prachtig verhaal in de traditie van Stephen King. Leuk dat veel van het boek zich afspeelt in onze buurt in Amsterdam Oost. Je herkent voortdurend plekjes die door Rob beschreven worden en aangezien mijn broer en schoonzus in die tijd (eind jaren 80) in de Blankenstraat woonden en mijn andere broer in de krakersbeweging actief was, is dit boek een feest van herkenning.
Het verhaal is ook dusdanig opgebouwd dat je tot het eind toe geboeid blijft en benieuwd naar de afloop. Jammer dat het uit is!
Hoe je Babylon zegt. Een memoir.
Safiya Sinclair.
Op aanraden van mijn vrouw las ik dit boek over de godsdienst van de rastafari en hun held Haile Selassi. Maar vooral ook over de positie van de vrouw in deze van het Christendom afgeleide godsdienst. Je krijgt een inkijkje in het gezin van een reggae muzikant en de manier waarop hij omgaat met zijn godsdienst en hoe hij zich tot zijn vrouw en kinderen verhoudt. Het is een coming of age verhaal van vrouw met schrijverstalenten in een armoedige omgeving waarin geweld niet geschuwd werd.
Je leest veel van de frustratie van de vader en hoe hij deze afreageert op zijn familie. Je ziet dat langzamerhand de moeder en dochter zich ontworstelen aan zijn tirannie en dat dit niet zonder slag of stoot gaat.
Het is een mooi verhaal over passie, volharding, onderdrukking, huiselijk geweld en frustratie. Je krijgt een goed beeld over de cultuur die ontstaan is rondom Heile Salassi en zijn rastafari.
Afgelopen zondag waren we uitgenodigd om een nieuwe trouwfoto te maken bij het West-Indisch Huis. Deze locatie is maar een korte tijd trouwlocatie geweest en er zijn maar 295 stellen officieel getrouwd. In 1982 waren wij een van die stellen. Ik herinner me nog goed de confetti die we buiten over ons heen kregen. Vandaar dus deze vrolijke beelden.
Vandaag en gisteren een groot deel van de dag gewandeld en genoten van de zon en de natuur. We wandelden vooral door het Drentse landschap en ik scoorde mijn eerste hunebed. Onderweg werden we begeleid door een concert van vogeltjes die zich overal in het bos en in de heggen om ons heen verschuilden. We kwamen een eekhoorn tegen en keken in een poel vol kikkers. Ook zagen we diverse roofvogels en ooievaars passeren.
Het Pieterpad is een geliefd wandelpad, dus af en toe leek het wel of je in colonne wandelde, maar je waande je vooral in de natuur en de buitenlucht en dat deed ons goed. 20 km wandelen is best een uitdaging, maar we sloegen ons er monter doorheen en zitten nu als trotse oudjes op de bank uit te kijken naar de volgende ronde.
Deze week het boek van Judith Webber gelezen en ook het boek liefdesbang van Hannah Cuppen. Wat herkende ik in deze boeken van mezelf en wat zijn de thema’s waarop ik kan aanhaken in de toekomst?
Wat betreft zelfliefde moet ik teruggaan naar de tijd dat ik mij in het evangelie van Jezus verdiepte (tussen mijn 16e en 30e levensjaar) en het eerste en tweede gebod tot mij nam: Gij zult de heer uw god liefhebben en uw naaste als uzelf (Mattheus 22:36-40). Waar in het christendom vooral de nadruk werd gelegd op naastenliefde en de zelfliefde vaak werd genegeerd, kreeg ik al snel door dat je niets kunt betekenen voor een ander als je jezelf niet kent en liefhebt. Een tekst uit die tijd waar ik dit aan ophing was: Beter lankmoedig dan heldhaftig, wie zijn geest beheerst is sterker dan wie een stad inneemt (spreuken 16:32).
In de praktijk betekende dit dat ik niet alles voor zoete koek slikte en zelf op onderzoek ging naar hoe dingen in elkaar staken. Ik leerde daarbij ook te luisteren naar mijn innerlijke stem en durfde daarbij ook af te wijken van de heersende mening. Dit leidde er wel toe dat ik ruimere opvattingen kreeg over bepaalde opvattingen die in de geloofsgemeenschap gebezigd werden. In mijn ogen waren ook niet-christenen ok en was het van belang om vooral de modus practice what you preach toe te passen. Ik had er geen moeite mee mijn gedachtes onder woorden te brengen en te onderbouwen. Een groot gedeelte van de gemeenschap had echter geen behoefte aan deze afwijkende mening en na verloop van tijd besloot ik rond mijn 40e afscheid te nemen van de geloofsgemeenschap, voordat de vijandigheden uit de hand zouden lopen en ik een spreekverbod zou krijgen. Zowel in het boek liefdesbang als in zelfliefde in actie wordt de stap van afscheid nemen van een relatie die je belemmerd in je ontwikkeling uitgebreid besproken. Dit vaak in de context van het huwelijk, maar de verbondenheid in mijn geloofsgemeenschap was eigenlijk van die orde, we deelden lief en leed en hadden ons d.m.v. een zoutverbond aan elkaar uitgeleverd. Vandaar ook dat het best lang duurde voordat ik de stap kon nemen om weg te gaan.
Inmiddels had ik de Bijbelse tekst: Wie in mij gelooft stromen van levend water zullen vloeien uit zijn binnenste (Johannes 7 38:39), omgebouwd naar: Wie vertrouwen in zichzelf heeft zal op het juiste moment inspiratie ontvangen. Dit vertrouwen zorgde ervoor dat ik meer op mijn onderbewustzijn ging steunen en geduld oefende voordat ik ergens op reageerde. Ik kreeg veel inspiratie en kon die zowel privé als zakelijk goed gebruiken. Tevens leerde ik me kwetsbaar op te stellen en durfde ik steeds vaker iets uit handen te geven en andere te vertrouwen. Dit leidde tot mooie samenwerkingen en uiteindelijk tot het schrijven van het proefschrift: with a little help from my friends.
Wat betekent dit voor mij? Gevoelens delen en kwetsbaarheid tonen. Dit is iets waar ik al een lange tijd mee bezig ben, maar nog steeds terrein in kan winnen. Daarnaast helpen om het positieve zelfbeeld bij mensen zo goed en zo kwaad als het gaat een boost te geven. Met het opschrijven van deze paar zinnen besef ik dat dit niet de volledige lading dekt, maar goed, dit is wat ik op deze plek kwijt wil.
