Vandaag de hele dag met mijn kleindochter opgetrokken. Wat een voorrecht elke keer weer om met zo’n lief mensje door de stad te mogen fietsen en stil te staan bij een speeltuin of een ijscoman.
Ze begint al kleine zinnetjes te maken en probeert alles wat je zegt na te praten. Het is af en toe goed luisteren naar al dat gehaspel, maar meestal komen we er samen goed uit.
Vanmiddag waren we met haar bij mijn moeder en dan ben ik extra dankbaar dat we dit in deze tijd nog gewoon kunnen doen. Samen op een bankje in de speeltuin zitten en genieten van het mooie weer.
Thuis aangekomen leggen we haar te slapen en morgen begint er gewoon een nieuwe dag. Wat wil je nog meer?
