In the movies draaide de film over Bob Marley en dit weekend gingen Anita en ik de film zien. We dachten eerst dat het een documentaire zou zijn, maar het is een film vergelijkbaar met de film bohemian rhapsody over het leven van ene Freddy Mercury. We volgen Bob Marley in zijn ontwikkeling en zien hoe muziek belangrijk in zijn leven werd en de rol die zijn eerste liefde, Rita, in zijn leven speelde. Het is een boeiende film, met veel muziek en voetbal.
Opnieuw naar nymphomaniac gekeken. Deze meer dan 5 uur durende film was de moeite meer dan waard, niet alleen vanwege de vele erotisch getinte scenes, maar vooral ook door het mooi opgebouwde verhaal, waarin ook bomen een grote rol spelen. De identificatie van de hoofdrolspeelster met een unieke boom en de daaromheen uitgebouwde theorie geven deze film een diepere laag en houden je aandacht vast. Echt de moeite van het kijken waard.
Deze week de nodige films gezien. Alle films waren meer dan de moeite waard. Poor things maakte op mij de meeste induk. De film deed me denken aan Edward Scissorhands en andere Tim Burton films. Prachtige kostuums en schitterende speel omgevingen. De film draait om de sexuele ontwikkeling van een jonge vrouw en weet dit thema op een onorthodoxe en lichtvoetige manier voor het voetlicht te brengen. Echt een must see.
Verder deze week interessante gesprekken gevoerd met een nieuwe lichting van afstudeerders. Ik ga weer een mooie periode tegemoet waarin ik veel uitdagende projecten mag begeleiden!
Vandaag het boek borderline times van Dirk de Wachter uitgelezen. Het boek handelt over de individualistische maatschappij waarin we zijn terecht gekomen en de hoge druk die dit op ons kan leggen. Veel individuen ervaren hierdoor stress en angst en komen dicht tegen een borderline persoonlijkheid aanschuiven. De eerste 200 pagina’s van het boek met veel plezier gelezen, maar aan het eind raakte ik toch erg verstrikt in de vele citaten die Dirk de Wachter in zijn boek gebruikt. Aan het eind wordt mijn held, Guus Kuijer, uitgebreid geciteerd en dat deed de me dan weer deugd. Al met al een interessant boek over de huidige maatschappij.
Inmiddels is de hernia nog steeds in mijn leven aanwezig. Ik loop alweer grotere stukken, maar de uitstraling vanuit de wervels naar mijn linkerbeen is nog steeds niet verdwenen. Gisteren wel naar de IMAX voorstelling in Pathé Arena van Queen in Montréal geweest.
Dit weekend naar Paradiso geweest om verschillende koren te horen en collega’s te zien. Nathan Vos en Suzanne Okkes zongen in het maandag beatleskoor en Alex stond zaterdag en zondag de koren aan elkaar te praten (vaste prik inmiddels). Het koor met de naam Metallikoor heeft dit weekend mijn hart gestolen. Met nep gitaren, speren en een plastic kip speelden zij de kleine zaal van Paradiso plat. Het nummer highway to hell was een prachtige uitsmijter. Op instagram plaatste ik een compilatie van het optreden.
Zondagmiddag gingen we naar cinecenter om the holdovers te gaan krijgen. Een prachtige film in de traditie van dead poets society. Een leraar en student zijn tijdens de kerstvakantie tot elkaar veroordeeld en maken de nodige zaken mee, waardoor ze elkaar beter leren kennen. Het is een feel good movie, maar niet suikerzoet.
Vandaag de laatste film van Tarantino gekeken. De laatste weken heb ik alle films van hem afgewerkt: Reservoir Dogs, Pulp Fiction, Jackie Brown, het tweedelige Kill Bill, Death Proof, Inglourious Basterds, Django Unchained, The Hateful Eight en Once Upon a Time in Hollywood. Veel Leonardo di Caprio, Uma Thurman, Samuel L. Jackson en Michael Madsen.
Wat heb ik weer genoten van de geweldige dialogen, het grove geweld en de prachtige filmbeelden. Ook heel veel gelachen om de subtiele – en minder subtiele humor. Ik krijg voor mijn verjaardag nog de documentaire over Tarantino en ga ook nog kijken naar four rooms, een film waar Tarantino aan meewerkte, maar die ik niet kende.
Django heeft op mij het meeste indruk gemaakt. Wat een indrukwekkende film!
Vandaag begonnen met het verder afbouwen van mijn medicatie. Ik hoop dat 3×1 paracetamol me door de dag heen gaat brengen. Weer gefietst en een rondje om het blok gelopen. Het gaat de goede kant op in het nieuwe jaar!
Redelijk geslapen en vanochtend naar yoga gegaan onder leiding van Eliza in de Rustenburgerstraat. Het was een rustige sessie, leuk ook om mijn ervaring met Eliza te kunnen delen en te horen dat ze zelf op dit gebied het nodige heeft meegemaakt.
Bij Boudewijn ben ik inmiddels in 2007 aangeland. In dit jaar produceert hij het album: lage landen. Een mooi album, waarvan ik het nummer: achter de hemelpoort nog goed kon herinneren. In deze periode toerde Boudewijn veel en heb ik hem live zeker gezien. Ik heb een dvd met een concertregistratie uit die tijd besteld.
‘s middags met Anita naar de film geweest in studio-K. Voor de 2e keer the old oak van Ken Loach gezien. Een mooie film over het immigratie thema. Geheel in de traditie van deze inmiddels 89 jaar oude cineast.
Das Lehrerzimmer was de intrigerendste film van de afgelopen maand. Hoe ver moeten we gaan met het beschermen van de privacy?
Arnon Grünberg schreef er een uitgebreid commentaar over: https://martinharing.nl/wp-content/uploads/2023/12/IMG_4045.jpeg
Napoleon was een geweldig spektakel met een prachtige rol van Joaquim Phoenix.
Het was weer een mooie filmmaand. Drie prachtige films gezien over: bevallingen in een ziekenhuis en de personeelsdruk aldaar, een rechtszaak waarbij de echtgenote verdacht wordt van de moord op haar man (met een glansrol van Sandra Huller) en de geschiedenis van de Osage indianen door de lens van Martin Scorcese. De vierde film hebben we samen met onze kleindochter Mia bezocht, honden met superkrachten redden de wereld.
In september heb ik de volgende films gezien:
Tanja gaf veel inzicht in de situatie in Colombia en hoe de verdeling van de macht daar geregeld is. Uiteindelijk komen mensen in een uitzichtloze situatie in opstand. Vandaag de dag is er een premier met een FARC verleden en lijkt er verbetering op komst. Golda gaf een beeld van een staatsvrouw op de top van haar macht en in oorlog met Egypte. Mooi acteerwerk van Helen Mirren! Sweet Dreams riep hoge verwachtingen op, maar maakte die in mijn ogen niet waar. Wel de moeite waard om te zien.
