Morgen fiets ik naar Lowlands (Biddinghuizen) en ga ik voor de circa 25ste keer naar het festival. Elke keer weer word ik daar heel gelukkig van. Mijn zoon (39) en dochter (36) gaan ook weer mee. Jonathan gaat al mee vanaf zijn 14e en Tamar was 20 toen ze voor het eerst het festival bezocht. Voor mij is het een mooie manier om mijn kinderen in een andere omgeving te zien en samen te genieten van de cultuur die Lowland te bieden heeft.
Mijn vrouw blijft het weekend thuis, zij vindt het allemaal veel te massaal. Ik lijk goed in de massa te gedijen. Voor mij zijn concerten vaak een soort van erediensten, odes aan de muziek. Ik zie deze Lowlands dan ook erg uit naar het optreden van Florence and the machine. Zij is een van die muzikanten die in staat zijn om het publiek mee te nemen en te ontroeren. The dog days are over is nummer dat ik graag meezing. Ik laat me ook graag verrassen door een van de vele bands die ik eigenlijk helemaal niet ken. Een band als Heilung met muziek geïnspireerd op de tijd van de Noormannen maakt mij erg nieuwsgierig. Al vele malen heb ik me op Lowlands laten verrassen en vaak uit onverwachte hoek werd ik geraakt door muziek die recht uit het hart leek te komen.
Naast de bands is er op het terrein zoveel anders te beleven en ook het sociale gedeelte van het festival trekt mij zeer. Je raakt met Jan en Alleman aan de praat en deelt met elkaar de liefde voor muziek. Ik ben niet echt een dans type, de nacht eindigt voor mij vaak in de Echo waar ik samen met het Lowlands publiek geniet van een mooie film. Zondagnacht eindig ik het festival met de heruitgave van Ghost dog the way of the samurai. Een prachtige film met Forest Whitaker. Maandag fiets ik weer rustig naar huis.
