Martin Haring

De laatste jaren kom ik regelmatig op het Sierplein. Woensdag ga ik daar lunchen bij het Siertje met mijn moeder. Deze week stond er een kubus op het plein met berichten gelieerd aan de tweede wereldoorlog. Op een van de foto’s op deze kubus stond mijn vader (Adri Haring) als 13 jarig jongetje in een bootje van een boer. Volgens mijn moeder ging hij inderdaad tijdens de oorlog wel eens groente halen bij een boer. De foto komt uit het archief van de stichting bevrijding intercultureel en op de site van deze stichting is nog een verhaal over mijn vader te vinden als getuige van voedseldroppings door de geallieerden: https://www.bevrijdingintercultureel.nl/cms/index.php/sierplein/geallieerden

Op 1 maart mijn nieuwe fiets opgehaald en meteen naar mijn broer in Zaandam gefietst om even te testen hoe het zou bevallen. Ik was heel tevreden over deze eerste test. Dit belooft veel goeds voor de toekomst. Bij mijn broer ook naar het heden en de toekomst gekeken. Hij heeft al een paar maanden longkanker en had de afgelopen week zijn laatste chemokuur. Het ziet er niet goed uit en er moeten wat zaakjes geregeld worden. Ik zal zijn testamentair executeur worden en kan nu al over zijn bankrekening beschikken. We hebben het over geld en salaris. We blikken even terug naar de eerste jaren dat wij geld verdienden. Samen deden we krantenwijk en brachten de Volkskrant rond. In de grote vakantie kregen we de verantwoordelijkheid over alle wijken in Slotervaart en deden we ook nabezorging. Onze eerste management taken. Zo raken we aan de praat over goede en slechte managers, over machtsmisbruik en het afschuiven van verantwoordelijkheid. Na een bakkie koffie gaan we met zijn tweetjes naar de wasserette. Toms wasmachine is stuk, dus het is even behelpen. Hij is kortademig en snel moe. Tijdens het wachten op de was bel ik met diverse studenten over hun afstudeerstage. Een van mijn studenten werkt bij defensie en vraagt zich af of mijn negatieve houding t.o.v. defensie mijn begeleiding niet in de weg zal staan. Ik weet haar gerust te stellen. De was is inmiddels gedraaid en we stoppen de stukken in de droger. Uiteindelijk halen we de was uit de droger en fietsen terug. Als we thuis zijn lijkt het te gaan regenen en pak ik mijn fietsje om weer op huis aan te gaan. Dankzij de sterke motor kon de zware tegenwind me niet deren. Ik verwacht het komende jaar wel vaker deze tocht te maken.

Afgelopen dagen opgepast op mijn kleinkinderen. Naar de bios met ze geweest (peppa pig), naar zwemles met Mia, gezellig geluncht bij Beetje Bijzonder en natuurlijk met de bakfiets door Naarden gecrosst. Pannenkoeken gebakken en toneelstukjes gespeeld, kortom het hele opa en oma reservoir uit de kast getrokken. Tegen 19 uur de kids naar bed gedaan en dan nog even uitpuffen op de bank en samen een filmpje gekeken. Om 7 uur in de morgen waren de kleinkinderen weer present en komen ze nog lekker even bij opa en oma in bed liggen. Het is nog donker en opa moet een verhaaltje vertellen over een eenhoorn. Afijn, ik begin: “de eenhoorn staat in de stal en moet poepen…”, vanaf dat moment is er geen houden meer aan, de kleinkinderen schateren het uit en hun aanstekelijke lach zorgt er voor dat opa en oma ook niet meer bijkomen van het lachen. Wat een beetje poep al niet kan doen. De volgende ochtend kruipen ze weer in bed en moet opa opnieuw een verhaal vertellen over een paard dat gaat poepen. Het lukt echter niet om het moment van een dag daarvoor terug te halen en zo kijken we terug op een oppasweekend met een unieke lachsalvo.