Het einde van het schooljaar nadert, dat betekent dat er allerlei activiteiten georganiseerd worden op verschillende schooltypes. Het eindexamen van de middelbare school hebben we inmiddels achter ons gelaten en de diverse vlaggen met schooltassen hebben de straten versierd. Daar valt van alles over te zeggen, maar dat hebben anderen al voor mij gedaan.
De afgelopen maanden gaf ik 1 dag in de week les in groep 8 als gedeeltelijke vervanging van een juf die met zwangerschapsverlof gegaan was. Daarnaast werkte ik 4 dagen bij de Hogeschool van Amsterdam, o.a. als scriptiebegeleider van 5 studenten Commerciële economie. Beide groepen gaan nu hun eindfase in. De leerlingen van groep 8 bereiden zich voor op de musical, onder begeleiding van hun juf en de studenten bereiden zich voor op hun laatste tentamen op de Hogeschool om vervolgens af te zwaaien met een diploma in de hand. Hierbij mag ik ze begeleiden, dat doe ik graag en met passie.
Ik was al bij alle studenten langs geweest op locatie toen ineens de corona crisis uitbrak en er van alles in de maatschappij veranderde. De plannen van aanpak stonden in de grondverf en de studenten waren van start gegaan. Ineens konden er echter een aantal zaken niet gerealiseerd worden:
Dave kon geen klanten meer interviewen in de winkel (winkel dicht), de respons op zijn enquête was veel lager dan gehoopt, Daan kon veel minder klanten interviewen dan gepland, Bas kon zijn drankje niet uit zetten via de kanalen die hij bedacht had en alle studenten zaten ineens thuis en miste de interactie met de mensen op het bedrijf waar ze onderzoek deden.
Gelukkig konden we in onderling overleg dingen aanpassen en er voor zorgen dat de scriptie toch op niveau aangeleverd kon worden. Ik ben trots op de resultaten die de komende week opgeleverd gaan worden aan de examinatoren.
In de aanloop naar het eindexamen kreeg ik hoopvolle berichten vanuit de HvA dat we wellicht vanaf 15 juni over zouden kunnen gaan tot fysieke ontmoetingen met onze kandidaten. Ik was daar heel blij mee en vroeg mijn studenten hoe zij daar in stonden. Zonder uitzondering gaven ze allen aan waarom zij liever een fysiek examen ambieerden dan een examen in het virtuele klaslokaal:
– Minder kans op externe storingsfactoren zoals slechte internetverbinding, slecht geluid et cetera. Fysieke interactie vind ik prettiger.
– Fysiek voelt natuurlijker aan.
– Communiceren voelt prettiger face to face dan d.m.v. videobellen.
– Niet handig met huisgenoot om dit thuis te doen.
– Fijnere interacties door lichaamstaal. Product waar ik onderzoek naar heb gedaan is tastbaar. Wil de examinatoren graag het product laten zien als dat mogelijk is.
Een onlangs door het coördinatie team gehouden enquête onder de examinatoren onderstreept deze uitkomst. De overgrote meerderheid van de collega’s geeft aan voorkeur te hebben voor een offline verdediging.
Inmiddels waren op de basisschool de rollen verdeeld en werd er een aanvang gemaakt met de musical gebaseerd op het boek van Tonke Dragt, de brief aan de koning. De leerlingen van groep 8 gingen helemaal los, maar het gevecht met de ouders moest nog beginnen. Door de corona maatregelen kon er maar een beperkt aantal familieleden naar de uitvoering komen en daar waar pappa inmiddels voor de derde keer getrouwd was kwamen we ineens kaarten te kort. Ook hier de schone taak aan de juf om dit diplomatiek op te lossen.
Bij het afstuderen van de HvA komen meestal geen ouders te pas, toch heb ik het geregeld meegemaakt dat er een moeder op de gang stond met een bosje bloemen om na afloop van het examen de geslaagde te feliciteren.
Deze week kreeg ik echter te horen dat de HvA het niet kan regelen om haar afstudeerders een aparte plek te geven in het gebouw en dat wij als examinatoren gedwongen worden het virtuele klaslokaal op te tuigen en daar naar eer en geweten met de studenten het afstudeergesprek te voeren.
Toen ik dat hoorde ging ik bij diverse mensen aan de bel trekken, maar kreeg nul op mijn rekest. Er werd mij bezworen dat er intern hemel en aarde bewogen was, maar dat de ruimte op de HvA te beperkt was binnen de door het ministerie opgelegde regels. Terwijl men er alles aan gedaan had om de regels zo ver mogelijk op te rekken.
Bij de Hogeschool wordt het hoofd, hart en handen principe toegepast. Dit betekent dat we de volledige mens centraal zetten en onze studenten niet alleen als leerfabriekjes zien. Ik zweer bij dit principe en vind het heel belangrijk dat we als mens niet alleen in ons hoofd zitten, maar dat we ook onze emotie een plek weten te geven en dat er iets moois uit onze handen kan rollen.
Ik krijg echter momenteel het gevoel dat we als docenten en studenten op dit moment een beetje murw geslagen zijn en als makke schapen maar doen wat over ons afgeroepen wordt. In het boek de brief aan de koning moet de hoofdpersoon aan de bak om zijn boodschap over te brengen. Naar mijn idee moeten wij nu als hogeschool docenten aan de bak om duidelijk te maken dat we er zijn voor onze studenten en dat we hen een zo goed mogelijke slagingskans willen bieden.
Het zou mooi zijn als de afgestudeerden van de HvA in de toekomst kunnen zeggen dat hun begeleiders er alles aan gedaan hebben om de randvoorwaarden voor een mondeling examen zo optimaal mogelijk te maken en dat ze daarvoor zelfs bereid waren om even buiten de lijntjes van de maatregelen van het ministerie te kleuren.
Wat stel ik me daarbij concreet voor? Niet zo veel bijzonders eigenlijk. Momenteel is er vanuit het management besloten dat we enkel online assessments af mogen leggen. Ik zou het mooi vinden als de docenten/examinatoren die de studenten offline willen ontmoeten daartoe de gelegenheid krijgen. Het enige wat daarbij geregeld moet worden is dat er voldoende afstand gehouden kan worden en dat er geen storing van buitenaf kan plaatsvinden. Volgens mij kunnen examinatoren dat prima regelen buiten de gebouwen van de HvA en in overleg met de student. Een beetje meer regelruimte dus.
Het zou toch mooi zijn als we op deze manier Clair en Dave (als persona van onze studenten) kunnen laten zien dat we niet voor een gat te vangen zijn en dat we hoofd, hart en handen inzetten om haar en hem met een goed gevoel over de eindstreep te trekken!