Nadat ik het boek van Rob van Essen gelezen had (ik kom hier nog op terug), was ik benieuwd naar zijn non-fictie roman over de verzorgingsstaat. Hij neemt ons in deze roman mee naar zijn leven en ook weer naar zijn tijd in Amsterdam oost. Hij laat ons lezen hoe makkelijk het in de jaren 80 was om van een uitkering te leven en elke maand een nieuwe fiets te kopen voor 25 gulden bij een junk. Hij schildert een tijdsbeeld en opnieuw herken ik veel van de situaties die hij schildert.
Ook ik maakte gebruik van een uitkering in het begin van de jaren 80, echter een half jaar na mijn inschrijving wist ik mijn eigen werk te vinden in het onderwijs. Nu ben ik dan ook al 40 jaar werkzaam in deze sector. Rob ziet zichzelf als een kunstenaar (en terecht), hij is daar heel bescheiden over en realiseert zich dat hij enorm heeft kunnen profiteren van het destijds opgezette systeem. In dit boek reflecteert hij ook op de ontwikkeling van dit systeem en hoe het vertrouwen in de overheid veranderde in wantrouwen.
Hij schildert een duidelijk tijdsbeeld en geeft ook aan hoe de verzorgingsstaat veranderde richting de huidige participatie maatschappij. Door het lezen van zijn verhalen begrijp je ook heel goed dat de verzorgingsstaat van de jaren 80 geen duurzaam concept was. Ik vraag me af of de richting waarin de participatie maatschappij zich ontwikkeld wel duurzaam is, maar ook Rob van Essen heeft daarover zo zijn twijfels.
In dit boek wordt een tijdsbeeld goed in beeld gebracht en spaart de schrijver zichzelf niet en brengt hij zijn eigen rol als deelnemer van de verzorgingsstaat eerlijk in beeld.