Tweede boek van Marian Donner, dat ik las. Dit keer een boek met korte verhalen. Veel verhalen gebaseerd op de omgang met haar kind. Deze jongen houdt er mooie gewoontes op na en wordt daardoor vaak niet begrepen door zijn levensgenootjes. Hij ziet onzichtbare muren en staat in contact met de multisphere. Een term die ik kende van de spidermanfilms, maar ook van vele boeken van Stephen King. Zogenaamde parallelle werelden waar van alles gebeurde en waar naar toe je kon ontsnappen. Gelukkig werd hij ondergebracht bij een juf die zich in deze uitstapjes kon verplaatsen, maar die op het punt stond het onderwijs te verlaten. Zelf zie ik ook met lede ogen aan hoe dromerige creatieve kinderen op de basisschool gedrild worden en zich dienen aan te passen aan de status quo. Mijn kleindochter Aida behoort tot die types en ik hoop dat ik haar dit jaar kan helpen om zich niet volledig te conformeren.
Marian is tevens kritisch t.o.v. het zelfhulp systeem waar we als volwassenen ons toe moeten verhouden. Ze zegt hierover zeer zinnige dingen en is kritisch naar de manier waarop de jeugd zich conformeert aan de sociale media. Wat mij betreft een must read!
